W Paryżu, gdzie N. K. Roerich podróżował w 1900 r., Kontynuuje prace nad serią obrazów „słowiańskich”. Był obraz „Idole”.
Jeszcze przed wyjazdem za granicę wyobraźnię artysty poruszyły Idole – drewniane obrazy starożytnych bóstw pogańskich. Najpierw zobaczył ich w Stasowie i otrzymał jeden jako prezent. Idole przypominały kopce Roerichów, wykopane w carskiej dzielnicy wiejskiej.
Ludzie zachowali tradycję, że przyszli modlić się tutaj w starożytności. Doprowadziło to do pomysłu stworzenia obrazu „Idole”.
W Idolach przedstawia się pogańską świątynię: za palisadą z czaszkami zwierząt ofiarnych, wśród osobliwych kamiennych bożków, stary staruszek wędruje w myślach, świat wierzeń słowiańskich odradza się na płótnie, odczuwa się atmosferę starożytnych tajemnic. Ta praca nad malowniczym językiem znacznie różni się od wcześniejszych. W nim pojawia się uogólniona forma, wyraźny obraz, kompletność, wewnętrzna integralność kompozycji.
Pośrodku płótna znajduje się wysokie wzgórze. Jasna niebieska wstążka wieże wokół niego szybka rzeka ze stromymi brzegami. Na tym wzgórzu, chronionym przez naturę, znajduje się starożytna pogańska świątynia, miejsce, gdzie ludzie mieli się modlić i składać ofiary bogom.
W środku świątyni wznosi się największy bożek, główne pogańskie bóstwo, wokół niego widoczne są mniejsze.
Święte miejsce jest otoczone palisadą kłód. Końce kłód są ociosane. Na nich znajdują się czaszki zwierząt ofiarowanych bogom. Kompozycja pierścieniowa, surowy rytm pionów, wyrafinowanie sylwetek, klarowność linii uogólniającej są znakomicie znalezione – wszystko to nadaje obrazowi epicki dźwięk.
Razem wiążą dostojny spokój natury i osobliwe piękno świątyni.