Włoski malarz Antonio del Pollaiolo przyniósł światową sławę nie tylko swoim obrazom, ale także pracom rzeźbiarskim, biżuterii i grawerowania. Prawdopodobnie praca w różnych dziedzinach sztuki, która wymaga jasnego pojęcia przestrzeni i płaszczyzny, wyjaśnia szczególne zainteresowanie artysty anatomią człowieka, perspektywą i krajobrazem.
Pollaiolo – przedstawiciel szkoły florenckiej, co oznacza, że był dobrze zaznajomiony z osiągnięciami swoich poprzedników. Światłocień, perspektywa przestrzenna, został opanowany przez niego nawet podczas treningu. Wydawało się, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby artysta tworzył iluzoryczną rzeczywistość na płótnie w tradycjach najlepszych włoskich mistrzów; jednak w rzeczywistości było to znacznie bardziej skomplikowane.
Podczas gdy artyści reszty świata opanowali odkrycia florenckiej szkoły, niepokój zaczął rosnąć w szeregach samych włoskich mistrzów. Radość ze zwycięstw, które wygrali, zniknęła i nagle stało się jasne dla artystów, że sztuka nie może się rozwijać bez straty. Średniowieczni mistrzowie nie posiadali techniki tworzenia objętości w samolocie, ale to pomogło im zbudować wyraźne kompozycje swoich dzieł. Mogli całkowicie dowolnie ułożyć postacie postaci, osiągając idealną harmonię całości. Florentczycy próbowali przekazać rzeczywistość na płótnie, co oznacza, że rozwiązywanie problemów kompozycyjnych nie było już takie proste.
W rzeczywistości ciała nie składają się w jedną całość, nie zajmują przestrzeni w taki sposób, aby sprawiać wrażenie, że linie są kompletne.
Artyści florenccy przyjęli wielką siłę, ale jej przejęcie zagroziło im utratą kolejnego ważnego osiągnięcia – jedności formy. Pokonanie tej sprzeczności było głównym zadaniem nowej sztuki Florencji.
To samo zadanie miało rozwiązać Pollaiolo. Jedność formy była jednym z najważniejszych warunków tworzenia obrazów ołtarzowych i fresków w świątyniach, gdzie obraz musiał pasować do ogólnego wyglądu architektonicznego. Nieprzestrzeganie tej zasady oznaczało zniszczenie całego zespołu artystycznego. W 1475 r. Pollaiolo przystąpił do pracy nad obrazem ołtarza, którego fabuła opierała się na tradycji egzekucji św.
Sebastiana.
Próba połączenia przez artystę własnego intuicyjnego sensu z bardziej racjonalnymi metodami w trakcie jego pracy nie była całkowicie udana. Obraz, który stworzył, trudno nazwać atrakcyjnym, ale pokazuje, jak działali racjonalni artyści florenccy. Kompozycja sceny jest ściśle symetryczna. W jego centrum znajduje się filar z przywiązanym do niego męczennikiem.
Sebastian jest otoczony przez sześciu oprawców, tak że ludzkie ciała tworzą prawidłowy kształt ostrej piramidy. Dla każdej figury po prawej stronie znajduje się sparowana figura po lewej stronie.
Symetria osiowa jest obserwowana przez malarza i w zarysie krajobrazu. Jest tak surowa, że jest gotowa wejść w ciężki schemat. Artysta nie chciał tego robić, więc zaczyna różnicować pozy ludzi. W ten sposób dwa łuczniki na pierwszym planie są pokazywane im z różnych pozycji. Ten po lewej na zdjęciu odwrócił się plecami do widza, jego prawy “analog” skierował się do nas.
Malarz przestrzega tej samej zasady, przedstawiając strzelających łuczników. Ale teraz kata po prawej jest pokazany od tyłu, a para po jego lewej stronie jest przedstawiona twarzą do widza.
Gra w postawy zamienia się w demonstrację ćwiczeń kompozycyjnych, która również nie pozwala nam przypisać obrazu do liczby wielkich sukcesów mistrza. Zainspirowany eksperymentem nad kompozycją i poddaniem się szczegółowemu opisowi anatomii ludzkiego ciała, artysta odwrócił uwagę od głównego tematu, który nie mógł wpłynąć na ogólne wrażenie wytworzone przez obraz. Wydarzenia i piękne widoki Toskanii nie są związane z dramatem.
Są zbudowane zgodnie ze wszystkimi zasadami perspektywy, ale ze wzgórzem, na którym Sebastian jest torturowany, są połączone mechanicznie.
Jednak pomimo wszystkich konwencji obraz jest bardzo interesujący dla naukowca. Ekspresję wydarzenia łączy w sobie próba racjonalizacji wiedzy o realnym świecie; ponadto kult wyraźnej, wyraźnej linii, plastycznych form. To zdjęcie pomaga zrozumieć zadania, nad którymi pracowali artyści w okresie granicznym.
Pokolenie później te problemy znajdą swoje rozwiązanie, a sztuka włoska osiągnie swój szczyt w rozwoju, ale pierwszy krok na tej trudnej ścieżce podjął Pollayolo.