Kobiece obrazy autorstwa O. A. Kiprensky'ego są bezcenną stroną w historii sztuki rosyjskiej. Były objawieniem nawet po arcydziełach F. S. Rokotova, D. G. Levitsky, V. L. Borovikovsky. Każdy z jego portretów – czy to portrety D. N. Khvostovej, czy E. S. Avduliny, S. S. Shcherbatovej – zdobywa bezprecedensowy stopień penetracji w duchową głębię obrazu, unikalną oryginalność wyglądu, nienaganne umiejętności wykonawcze.
Jeden z nich – „Portret E. P. Rostopchiny”.
Hrabina Jekaterina Petrovna Rostopchina, obok swojego hałaśliwego, aktywnego męża, hrabiego FV Rostopchina, przyszłego nieszczęsnego gubernatora Moskwy, kolekcjonera i pisarza, była swego rodzaju wewnętrzną opozycją wobec niego.
W przeciwieństwie do obrazu Rostopchiny w pełnym portrecie Rostopchiny, panuje stan ciszy duchowej i skupionej uwagi. Kobieta ubrana jest w skromną sukienkę domową, głuche brązowe tło kryje kontury sylwetki.
Cała uwaga artysty i widza jest przywiązana do jej delikatnej, drżącej twarzy, otoczonej lekką pianką czapki i kołnierza. W szeroko otwartym, niewidzącym spojrzeniu, w łagodnym uśmiechu, w zauważalnym napięciu kobiecej sylwetki, jakby pokrzywdzona czyimś powołaniem, odczuwa się dotkliwość życia emocjonalnego i duchowego.
Kiprensky przeniknął tajny dramat, gotowość do cierpienia, stan duchowego progu, na którym znajdowała się jego bohaterka. Od 1814 roku, kiedy jej mąż przeszedł na emeryturę, Rostopchiny podróżował i mieszkał w Niemczech i Francji. Za granicą do 1822 r. Jekaterina Pietrowna, wówczas już matka pięciorga dzieci, przeżyła kryzys psychologiczny, który przeszedł na katolicyzm.
Doprowadziło to do nieporozumień między małżonkami.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)