“Wesele chłopskie”. Obraz Pietera Bruegla został nabyty przez księcia Ernsta w 1594 r. W Brukseli, a później pojawił się w Pradze w słynnej kolekcji Rudolfa II. Widz jest zapraszany przez Bruegla na tętniący życiem festiwal z okazji ślubu chłopów. Obraz jest pełen szczegółów: po lewej osoba napełnia dzbanek wina, z zawiasu wyjmuje się płaskie ciasto, a dudy chętnie patrzy na ucztę. W sumie widoczna jest zdolność Bruegla do uchwycenia szorstkiej ziemskości chłopów.
Pijani, niezdarni bohaterowie zamieszkujący żywe sceny Bruegla są dokładnym przeciwieństwem włoskiego ideału wyrafinowanej doskonałości.
O życiu chłopów. Ślub w Bruegel odbywa się na klepisku chłopskiego podwórka. W XVI wieku nie było dużych stołów, nawet w bogatych domach, były one zrobione z desek na czas wakacji. Ekstremalne po prawej, ubrane w czarnego mężczyznę, siedzi na odwróconym dnie wanny, reszta na ławkach nieplanowanych desek.
Starzec siedzi na jednym krześle z plecami, być może notariuszem, zaproszonym do zawarcia umowy małżeńskiej. Na pierwszym planie dwie osoby serwują miski owsianki, a drzwi wyjęte z zawiasów służą jako taca. Ta po lewej to największa postać na płótnie.
Bruegel również wyróżnił go kolorem. Prawdopodobnie więc artysta chciał ustabilizować złożoną kompozycję płótna. Na handlarzu żywności zbiega się pół-przekątna siedząca na przednich rzędach, a krawędzie jego fartucha wyznaczają oś symetrii płótna.
W jego kapeluszu, tak samo jak na dudach graczy wiązana jest wiązka wstążek. Takie taśmy były zwykle używane w tamtych czasach do spodni do pończoch, a ich obecność na kapeluszu i narzędziach wskazywała, że należą one do określonej grupy. W tym czasie młodzi ludzie zjednoczyli się w kliknięciach związanych z wiekiem, aby spędzać czas.
W przeszłości eksperci próbowali interpretować płótno Bruegla, nadając mu znaczenie religijne lub alegoryczne.
Według jednej wersji “Małżeństwo w Kanie Galilejskiej” jest przedstawione na płótnie, podczas którego Jezus zamienił wodę w wino, co pozwoliło mu na wielokrotne napełnianie słoików. Według innego na płótnie widać “Ostatnią wieczerzę”. Żadna z wersji nie została potwierdzona, jest oczywiste, że obraz jest pełen realistycznych szczegółów odzwierciedlających rzeczywistość XVI wieku. Karel van Mander napisał, że Bruegel wykorzystywał każdą okazję, aby odwiedzić chłopów, czy to na weselu, czy na jakimkolwiek innym święcie. Dwie wiązki uszu zwisają na grabi, której rączka głęboko tkwi w złożonej pszenicy w stodole.
Widz nie jest od razu świadomy, że tłem płótna jest niemielona pszenica. Obraz stodoły wypełnionej po brzegi w XVI wieku oznaczał znacznie więcej niż w dzisiejszych czasach.
Zboża podawane jako podstawa żywności i w postaci owsianki i chleba były integralną częścią każdego chłopskiego stołu. Bruegel pokazał współczesnym, że ludzie przedstawieni na płótnie nie będą głodni przez następne 12 miesięcy. W tamtych czasach głód w Europie był powszechny, lata żniw przeplatały się z chudym, co doprowadziło do gwałtownego wzrostu cen zbóż, aw rezultacie do niedożywienia, głodu, epidemii. Najniższe ceny ziarna były tuż po zbiorach. Większość zboża zbierano w okresie od września do stycznia.
W tych samych miesiącach zazwyczaj odbywały się wesela. Chłopi w Holandii żyli w XVI wieku lepiej niż ich odpowiednicy w innych krajach europejskich. Byli wolni, zniesiono pańszczyznę, panowanie hiszpańskich Habsburgów było znośne.
Dopiero w 1567 roku Filip II wysłał księcia Albę, znokautować wyższe podatki i eksterminować protestanckich heretyków. Ostatnie lata życia Bruegla to ostatnie lata ery dobrobytu. Po nich nastąpiły lata wojny o niepodległość Holandii, lata trudów i cierpienia.
O ubóstwie. Łyżka w kapeluszu u handlarza żywności wskazuje, że jest biedny. Po zniesieniu pańszczyzny liczba bezrolnych chłopów znacznie wzrosła. Stali się pracownikami sezonowymi, którzy pomagali przy żniwach, żniwach lub, jak na płótnie, pracowali jako słudzy na wakacjach. Z reguły mieszkali w chatach, rodziny nie miały, bo nie miały środków, by je utrzymać.
Nieustannie wędrowali z miejsca na miejsce w poszukiwaniu pracy. Dlatego łyżkę w kapeluszu i torbę na ramieniu, której pasek jest widoczny na płótnie. Okrągła łyżka wykonana z drewna. Oval pojawił się później.
Uniwersalnym narzędziem w tym czasie był nóż. Nawet dziecko na pierwszym planie ma nóż zwisający z pasa. Dżentelmen w czarnym garniturze jest prawdopodobnie mistrzem sądu. Jest szlachcicem lub bogatym obywatelem, co jest trudniejsze do określenia dokładniej, ponieważ przywileje szlachcica do noszenia miecza na boku w tamtym czasie nie były już przestrzegane. Rozmawia z mnichem.
W tym czasie te dwie klasy były ze sobą ściśle powiązane. Zazwyczaj młodsze dzieci szlachty stały się, odpowiednio, duchownymi, kościół otrzymał wiele działek i darowizn. W przeciwieństwie do panny młodej, pan młody na płótnie nie jest tak wyraźnie zaznaczony przez Bruegla.
To prawdopodobnie osoba wypełniająca słoiki, której miejsce jest wolne na końcu stołu. Siedzi między dwoma mężczyznami i panną młodą między dwiema kobietami. Zgodnie ze zwyczajem zorganizowali również obiad weselny, na który pan młody nie został w ogóle wezwany, ponieważ dzień ślubu uważany był za dzień panny młodej. Miejsce, w którym siedzi panna młoda, jest podkreślone zielonym suknem i wiszącą nad nim koroną. Panna młoda robi dziwne wrażenie: na wpół zamknięte oczy, całkowicie bez ruchu, z połączonymi rękami.
Według zwyczaju panna młoda nie miała nic robić w dniu ślubu. W chłopskim życiu, pełnym codziennej wyczerpującej pracy, pewnego dnia pozwolono jej spocząć. “Przyjechał z panną młodą” – mówi przysłowie o tym, kto wymyka się pracy. I jeszcze jedna osoba po prawej jest przedstawiona z założonymi rękami, najprawdopodobniej mieszkańcem miasta lub szlachcicem.
O pannie młodej. Panna młoda jest przedstawiona na płótnie Bruegla jako jedyna kobieta z odkrytą głową. Ostatni raz, kiedy pokazuje publicznie, to luksus jej włosów. Po ślubie, jak wszystkie zamężne kobiety, zakryje głowę chusteczką.
Ma obręcz na głowie, tzw. Wieniec ślubny. Jego cena została dokładnie określona, a także ilu gości należy zaprosić, ile potraw należy podać i ile powinny kosztować prezenty panny młodej.
Dzieła Bruegla oparte na obserwacji prawdziwego życia są bardziej realistyczne i humanitarne. Według legendy artysta zmienił ubranie, aby wziąć udział w hałaśliwych zgromadzeniach chłopskich; do tego nazywali go Bruegel Muzhikiy. Jego technika malowania nie jest jednak niegrzeczna; starannie nałożone cienkie warstwy farby doskonale mienią nasycenie i różnorodność kolorów na tym zdjęciu.