Przechodząc do tradycji narodowej, folkloru i powiedzeń ludowych, Bruegel filozoficznie przemyślał je i, podobnie jak Erazm z Rotterdamu, tworzy na podstawie folkloru panoramę współczesnego społeczeństwa. Różne zło – chciwość, miłość do samego siebie, obżarstwo, amatorstwo itd. – są zawarte w obrazach żywych ludzi, ich konkretnych działaniach. Bruegel nie narzuca swoich wniosków widzowi, nie wyodrębnia postaci nośników imadła z ogólnego przebiegu życia na wsi.
Na temat wad i cnót Petera Bruegela stworzono cykle rysunków, które mają być reprodukowane w rycinach. Zbieranie przysłów jest jednym z wielu przejawów encyklopedycznego ducha XVI wieku. Wielki humanista epoki północnego renesansu, Erazm z Rotterdamu, położył podwaliny tej pasji w 1500 roku.
Po publikacji przysłowia i słynnych powiedzeń autorów łacińskich następowały zbiory flamandzkie i niemieckie. W 1564 roku opublikowano powieść satyryczną Rabelais „Gargantua and Pantagruel”, która opisuje wyspę przysłowia.
W 1558 r. Bruegel napisał już cykl „Dwanaście przysłów” składający się z oddzielnych małych tablic. A jego „wioska” z przysłów nie miała w przeszłości precedensów; To nie jest tylko zbiór przysłów, jakoś wymuszony, ale starannie wykonany obraz. Zidentyfikowano ponad sto przysłów i wyrażeń idiomatycznych, z których wiele już dawno przestało być użytecznych – odzwierciedlają znacznie bardziej szczery język tamtych czasów!
Przytłaczająca część dotyczy zachowania głupiego, niemoralnego lub szalonego.
W altanie, która jest centrum obrazu, diabeł słucha spowiedzi; na prawo od mnicha drwi z Chrystusa, czyniąc go brodą; Po jego lewej stronie kobieta rzuca niebieski płaszcz na ramiona męża, co oznacza cudzołóstwo; Kula ziemska jest przymocowana do ściany domu do góry, co oznacza „odwrócony świat”, który staje się głównym tematem obrazu. Nawiasem mówiąc, zdjęcie czasami pojawia się pod tytułem: „Świat jest do góry nogami”.
Jedna osoba kręci globem na swoim kciuku, a druga nie dociera z jednej rolki do drugiej – to znaczy, że jest ciasno z pieniędzmi. Jeśli rozlejesz owsiankę, nie możesz jej zebrać łyżką w kadzi; a próba otwarcia ust szerszych niż drzwiczki piekarnika oznacza wyraźne przeszacowanie swoich możliwości. Podobnie jak w przypadku „Gry dla dzieci”, pędzel Bruegla napędzany jest nie tylko pasją do kolekcjonowania, ale także szczególnym, raczej sceptycznym podejściem do współczesnych.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)