Księga, czyli Pismo Święte – Biblia, która jest podzielona na dwie nierówne i stylistycznie nierówne części – Stary i Nowy Testament, pełna jest opowieści o różnego rodzaju cudach dokonywanych przez lud Boży, proroków i oczywiście samego Jezusa Chrystusa – syna Bożego.
W Nowym Testamencie istnieje wiele odniesień do Starego. Tak więc obie części wydają się zamykać, tworząc jedną dziwaczną całość, opowieść o historii powstania ludzkości, jego upadku, wojen i wielu innych. Tak więc analogią przykazań Mojżesza jest Kazanie na Górze Jezusa.
W jednej z pierwszych ksiąg Starego Testamentu podaje się, że naród izraelski, zmęczony po wielu dniach wędrówki po pustyni, stał się głodny odpoczynku, schronienia, jedzenia i picia.
Pan objawił cud i dał ludziom życiodajną wilgoć – wystarczyło uderzyć Mojżesza na skale swą laską. To wydarzenie zostało odtworzone na obrazie włoskiego artysty Lippiego Filippino. Dziwne wrażenie pozostawia to płótno.
Nic nie mówi o pustyni w ogóle: krajobraz jest gęsto zaludniony ludźmi, a wszędzie jest mnóstwo drzew.
Same postacie bardzo przypominają starożytnych Żydów: oto kilka świeckich pań mówiących, tu są starzy mężczyźni w turbanach, tutaj jest domowe bydło, idące tam, wśród ludzi. A w prawym dolnym rogu ktoś w ogóle puchnie samowar. Namioty są widoczne po lewej stronie, ludzie podchodzą po prawej.
Nie, co za jałowa pustynia tutaj! Artysta wyraźnie namalował swoich współczesnych i nawet nie starał się tego bardzo ukryć. Tak więc przed nami próbka stylizacji, pewien popularny druk w języku włoskim.