Ta słynna praca została napisana przez Van Gogha w lipcu 1890 r., Dziewiętnaście dni przed śmiercią. Według jednej z wersji przedstawionych w szczególności w filmie „Pragnienie życia” artysta popełnił samobójstwo zaraz po napisaniu zdjęcia. Ale to założenie nie ma wystarczających podstaw.
Badanie listów Van Gogha pokazuje, że ten obraz nie był jego ostatnim dziełem, ale to pytanie nie zostało jeszcze w pełni zbadane.
Depresyjność i mroczność obrazu w pełni ilustrują duchową otchłań, która doprowadziła Van Gogha do śmierci. Obraz jest podzielony na dwie części, których ostry kontrast brzmi jak ciężki dysharmonijny akord. Gęste, niemal czarne uderzenia nieba wywołują nerwową dynamikę w górnej części.
Żółta pszenica ugina się pod wiatrami. Trzy kręte nierówne drogi wydają się znikąd, gubiąc się w uszach. W jakiś sposób przerażone wrony gromadzą się na niebie, wypisując na płótnie litery „M”.
Ich głucha czerń nadaje obrazowi pewną głębię, ale czyni go jeszcze bardziej ponurym.
Van Gogh napisał, że kiedy zobaczył bezkresne pola pszenicy, został objęty tęsknotą i smutkiem. Tutaj widzimy skrajną manifestację tych emocji. Pociągnięcia są losowo naszkicowane na płótnie z ciężką nerwową ręką osoby, która nie ma już kontroli nad swoim stanem.
Ciężkie straty życia, ostre wewnętrzne sprzeczności przeważały nad tym pięknym, jasnym początkiem, który Van Gogh niestety nie mógł przynieść ludziom za jego życia.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)