Valentin Serov – świetny malarz portretowy swoich czasów. Jego praca portretowa jest wyjątkowa, głęboko osobista. W każdym z portretów ucieleśniona osobowość z jej wrodzonymi mocnymi i słabymi stronami. To nie tylko obraz olejny stworzony przez genialnego artystę, to cała psychofilozofia.
Poprzez portret, plany kompozycyjne i wiele warstw farby, pojawia się prawdziwa osoba żyjąca z prawdziwymi troskami, niepokojami i zmartwieniami.
Jedno z tych rzadkich dzieł można uznać za „Portret I. I. Lewitana”, który powstał w 1893 roku. Teraz obraz jest przechowywany w Galerii Trietiakowskiej.
Portret Lewitana jest złożonym, znaczącym obrazem, jak gdyby przed nami przedstawiany był książę lub przedstawiciel najwyższych warstw władzy. Tak arystokratyczny, powściągliwy i nie do zdobycia wygląd i postać artysty Lewitana. Jego obraz wydaje się niezachwiany i twardy, jak duża kostka lodu, jest zimny i nie do pokonania.
Wizerunek artysty jest przemyślany, niewiarygodnie głęboki i przenikliwy. Ten pogląd poważnego filozofa przełamuje głuche milczenie, które kręci się wokół i, jak się wydaje, celowe milczenie. To spojrzenie jest o wiele głębsze, potężniejsze i bardziej wymowne niż najbardziej zrelaksowane i ekspresyjne gesty.
To spojrzenie mimowolnie przyciąga nas do siebie, nie pozwalając nam odwrócić wzroku. Nasze uczucia zostały dokładnie przebite elektrycznością i zmuszone do przeżycia czegoś poważniejszego, irracjonalnego z dziedziny znaczeń, z obszaru życia wewnętrznego.
Portret jest melancholijny, ma coś zamkniętego, na zawsze tajemnicę. Melancholia, poczucie beznadziejności Hamleta, zanurzenie się w sobie, czasami odbija się w spojrzeniu artysty, wzmocnionym ostro przyciemnionym tłem. Lewitan został złapany przez rodzaj mrocznego hrabiego lub księcia duńskiego, szlachetnego, ale jakby „kamiennej skrzyni” i palącego zimna. Jego wizerunek jest zrównoważony pod względem wyglądu, niepowstrzymany i bogaty wewnętrznie. Oczy są zbyt żywe, myśl jest w nich zbyt silna.
To są oczy i spojrzenie artysty. I tylko artysta ma specjalną wizję siebie i otaczającego go świata.
To jest linia, którą tak znakomicie opanował V. A. Serov. Autor pokazał i objawił nam duszę artysty, jak samuraj, zachowuje duszę, choć nie w mieczu, ale w pędzlu, ufając tylko, że przeżyje to życie tak szczerze, jak to tylko możliwe, lub leżeć w jakimkolwiek geście, linii lub uderzeniu. Przekazać do końca i wypełnić swoje powołanie.
Nie trać czasu, ale pisz, twórz. Szukaj i wierz w piękno form, w piękno sztuki obrazu. Artysta to poważna, piękna, szlachetna osoba. To był sam Lewitan, który sam był Serowem.
Nie szukali prawdy, próbowali poczuć i poczuć jej wizerunek, urzeczywistnić marzenie, lekki niepewny szkic w pięknym, cienkim portrecie.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)