Najważniejszy i niezapomniany portret pędzla Walentina Aleksandrowicza Serowa można słusznie uznać za „Portret cesarza Mikołaja II”. Płótno zostało napisane przez artystę na początku XX wieku w 1900 roku. Wiek XX był trudny i bogaty w ważne wydarzenia historyczne. Malowniczy wizerunek cara rosyjskiego wyróżnia się stworzeniem jednego jasnego obrazu.
Portret władcy państwa postrzegany jest jako jeden, nieco ascetyczny.
V. A. Serow przez długi czas pracował nad stworzeniem wizerunku króla. Przez długi czas portret nie działał, a obraz obrazu rozpadał się. Artysta często odczuwał niezadowolenie z wykonanej pracy, czuł, że postać króla nie została mu dana, przez co obraz został pozbawiony wewnętrznej prawdomówności. I rzeczywiście obraz jest wyraźnie trudny.
To nie jest zwykła osoba lub po prostu osoba o wybitnych cechach, to wspaniała osobowość w historii, to osobowość, na której zależy nie tylko los jednej władzy, ale także pozycja całego świata. Złożoność osobowości znalazła odzwierciedlenie w tym, jak trudnym i trudnym było dla malarza z tytułem najlepszego malarza portretowego Rosji stworzyć portret Mikołaja II.
Mikołaj II jest reprezentowany w dość prostej formie oficera pułku preobrażenskiego. Wygląd króla skromny, trwały, surowy. Obraz przypomina w pewnym stopniu fotograficzny obraz tego, jak autentycznie szczerze uchwycił stan emocjonalny, wygląd i wewnętrzny niepokój tkwiący w osobowości cesarza. Mikołaj II złożył przed sobą ramiona, co nadaje jego sylwetce jędrność i stanowczość, mimo że wyraz oczu cesarza jest pełen melancholijnego smutku.
To wygląda tak długo i szuka Serowa. To właśnie ten pogląd był wyrazem istoty osobowości Mikołaja II i odzwierciedlał jego wewnętrzną wrażliwość i subtelność doświadczenia.
Serow próbował odejść od poczucia niedostępności i niezniszczalności wizerunku cesarza. Artysta starał się zbliżyć osobowość wielkiego autokraty do zwykłej rzeczywistości i pokazać, że ma wiele cech inteligentnej, łagodnej i czasem nieśmiałej osoby. Artysta pozwolił nam odczuć tę słabość w niezachwianym imperialnym obrazie.
Przez sam wcielenie portret jest bardziej jak szkic lub szkic. Obraz postrzegany jest jako jasna część, znacząca część rzeczywistości. Ponieważ każda chwila życia jest ważna i ważna, nawet jeśli jest nieodwracalna i niepowstrzymana. Powściągliwa kolorystyka podkreśla młodość cesarza, harmonię i ekspresję rysów twarzy, piękno osoby, tworzy pierwsze spojrzenie.
Ten pogląd nie jest suwerenem państwa, ale zwykłym człowiekiem, z jego głębokimi refleksjami, doświadczeniami, lękami i codziennymi troskami. To spojrzenie jest piękne, ale smutne. Tak więc osobowość samego cesarza była naprawdę wielka, niespokojna, niespokojna, wrażliwa delikatna.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)