Vrubel był żonaty z jednym z najwybitniejszych rosyjskich śpiewaków, Nadieżdą Iwanową Zabele. Była ulubioną piosenkarką Rimskiego-Korsakowa, dla niej pisał partie sopranowe w operach, zaczynając od „Oblubienicy cara”. Vrubel ma wiele portretów Zabe-ly, a to także jedna ze specjalnych stron jego pracy.
Powieść z Nadieżdą Iwanową została wyposażona we wszystkie cechy romantycznej miłości. NI Zabela wspomina: „Podczas jednej z prób byłem zdumiony, a nawet nieco zszokowany, że jakiś dżentelmen podbiegł do mnie i, całując mnie w rękę, wykrzyknął:” Piękny głos! „T. S. Ljubatowicz pospieszył mi przedstawić: „Nasz artysta Michaił Aleksandrowicz Vrubel” i powiedział do mnie w kierunku: „Ten człowiek jest bardzo ekspansywny, ale całkiem przyzwoity.” Michaił Aleksandrowicz zawsze był wrażliwy na dźwięk jego głosu. scena była ciemna, ale lubił dźwięk głosu.
Okazuje się, że Vrubel zakochał się nie tyle swoją twarzą, swoim wyglądem, ale swoim wizerunkiem, głosem, marzeniem, stworzeniem swojej wyobraźni.
Szczęśliwy okres ich życia był krótki. Po pierwsze, ponieważ mieli syna z gąbką zająca, co sprawiło, że Vrubel był niezwykle bolesny, i od tego momentu zaczął wpadać w chorobę i szaleństwo. A od tego samego momentu Vrubel zaczyna pracować nad swoim „Upadłym demonem”. Było to dzieło, które umocniło jego sławę jako dekadencki – a potem lata zaczynają się w szpitalu psychiatrycznym, gdzie Nadieżda Iwanowa stale odwiedza Vrubel i często śpiewa dla niego.
Osobno wśród portretów z lat 90. XIX wieku znajduje się Portret Nadieżdy Iwanowej Zabeli-Vrubel „w toalecie imperium”. Jest napisany w gospodarstwie Pliska i jakby pochłonięty krótkim okresem szczęścia, którego artysta doświadczył po dołączeniu do Zabeloy.
Vrubel po raz pierwszy nie czuje się osamotniony. Tworzy jedną ze swoich najbardziej harmonijnych prac. Jasne, jasne kolory, fioletowe, pistacjowe, jakby brzmiały w kluczu „A-dur” – tak więc w listach do Rimskiego-Korsakowa Zabela zdefiniowała swój stan duchowy w tym okresie. W sukience i kapeluszu, uszytych zgodnie z planem Vrubela, z jasnego przeświecającego muślinu, przypomina bukoliczkę.
Nadszedł czas, gdy szczęście trwało krótko. Wkrótce, w 1902 r., Nagle zmarł młody syn Vrubla Sawy. Vrubel pogrąża się w nieuleczalnej chorobie.
W 1904 roku Zabela przeprowadził się do Petersburga wraz z mężem, który miał spędzić resztę życia w szpitalach psychiatrycznych. Zabela wchodzi do służby w Teatrze Maryjskim, ale, jak pisze jej dziennik Władimir Telyakowski, jest tu trzymana z dala od łaski dla dobra chorego Vrubla. Możliwe wyjaśnienie niepowodzeń twórczych można znaleźć w liście artysty Konstantina Somova: „Biedni na naszej ogromnej scenie są ledwo słyszalni i ledwo widoczni.
Popełniła błąd, wchodząc do Teatru Maryjskiego. Śpiewa bardzo dobrze dla rosyjskiej piosenkarki, ale jej głos jest już zmęczony”.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)