Na tym zdjęciu akcja rozgrywa się także w mieście. Przed nami są kamienice i długa prosta ulica odchodząca w dal. Ale miasto nagle kończy się nagle, a ulica prowadzi nas prosto do rzeki.
Do typowo holenderskiego domu na środku zdjęcia dołączona jest lekka loggia przypominająca południową włoską architekturę.
Obraz jest wypełniony małymi figurkami ludzi przypominających lalki. Jasne, kolorowe plamy ich ubrań tworzą wrażenie migotania, szybkiego ruchu. Ale wśród tych ludzi nie ma jednej osoby dorosłej.
Jest tu wiele dzieci grających w różne gry: zaczynają się kręcić, gonić obręcze, grać w skok, toczyć na beczce, stać na głowach. I wydaje się, że na świecie nie ma gry, której artysta nie pokazałby tutaj.
Dlaczego Breugel wziął to tak precyzyjnie, tak starannie, aby przedstawić ten świat gier dla dzieci? I dlaczego ten obraz wcale nie wydaje się radosny i zabawny?
Ludzie od dawna zauważyli, że istnieje wielkie podobieństwo między życiem ludzkim a cyklem natury: tak jak natura ożywia się na wiosnę, kwitnie latem, zanika jesienią i zasypia zimą, więc człowiek żyje swoim życiem od dzieciństwa do starości.
Na zdjęciu Bruegel przedstawił lato – drzewa są ubrane w zieleń, dzieci siedzą na brzegu rzeki, wygrzewają się. A wśród gier zauważamy: w pokoju po lewej dziewczęta grają jako córki-matki, w środku – wesele. Dzieci bawią się z powagą dorosłych. “Świat i wszystko, co do niego należy, jest po prostu dziecinną zabawą” – pisał poeta holenderski Jacob Kats z XVII wieku.
Spójrz, ile złych gier w grze, w których się oszukują, obraża słabych. Bruegel pokazuje na obrazie wiele negatywnych właściwości człowieka.