Petrus Christus dzieli kompozycję na trzy plany. Pierwszy pokazuje łuk ze scenami z Księgi Rodzaju. Na kolumnach Adam i Ewa odgryzają owoce drzewa wiedzy. W archiwoltach – wypędzenie z raju, dzieła Adama i Ewy
I morderstwo Abla. W ostatniej scenie starszy Adam i Ewa towarzyszą jednemu ze swoich synów. Odnosi się to albo do wydalenia Kaina do ziemi Nod, albo do historii ich trzeciego syna, Setha. Zgodnie z apokryficzną ewangelią Nikodema, napisaną około V wieku, Seth udał się do nieba po gałąź drzewa wiedzy, aby uzdrowić starzejącego się Adama. Po śmierci ojca posadził gałąź na swoim grobie, a tysiące lat później rosło tam drzewo: powstał z niego krzyż, na którym ukrzyżowano Chrystusa.
Ta historia jest również prezentowana w Złotej Legendzie, najsłynniejszej kolekcji legend chrześcijańskich w średniowieczu, skompilowanej w XIII wieku. Jeśli ostatnia ulga jest naprawdę poświęcona Setowi, obraz przeciwny wygnaniu z Raju wskazuje na nadchodzące zbawienie.
Scena rzeczywistych świąt przyjmuje średni plan. Ważne jest, aby zwrócić uwagę na dwa pozornie niedostrzegalne szczegóły: buty leżące obok Józefa i suki wystające z belki ze świeżymi liśćmi. Nawiązują do dwóch starotestamentowych wątków, w których w średniowieczu widzieli oznaki niepokalanego poczęcia i Bożego Narodzenia.
Po pierwsze, jest to opowieść o lasce arcykapłana Aarona, kwitnąca, by udowodnić swoje prawo do służenia Bogu i płonącego krzewu – ogarniętego płomieniami, ale nie spalającego krzewu, z którego Bóg przemówił do Mojżesza. Pręt, który cudownie wypuścił pędy, i krzew nietknięty przez ogień antycypował niepokalane poczęcie. Lokalizacja gałęzi bezpośrednio nad niemowlęciem skłoniła widza do zastanowienia się nad jego znaczeniem i przypomniała o pędach, które dał personel Aarona.
Wskazuje na to również współbrzmienie dwóch łacińskich słów: virgo i virga.
Buty Józefa przypominają widzowi Mojżesza, który zdjął buty i podszedł do urwiska. W popularnych ilustrowanych Bibliach, Boże Narodzenie, różdżka Aarona i Mojżesza przed płonącym krzakiem były często przedstawiane obok siebie. Symbolika Christusa jest nieco bardziej skomplikowana: najprawdopodobniej liczy na wykształconego i pobożnego widza.
Dalszy plan jest poświęcony przyszłości – śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Za szopą można zobaczyć Brugię, wśród budynków znajduje się kościół jerozolimski, zbudowany w Brugii w 1428 roku. W Europie było sporo takich kościołów, ich plan i poświęcenie przypominały Grobu Świętego w Jerozolimie.
Obraz grobu Christusa uzupełnia jego narrację.