Ten krajobraz Lorrain to sparowany obraz do „Krajobrazu ze sceną małżeństwa Izaaka i Rebeki”. Turner był tak zafascynowany tymi dwoma dziełami Lorrain, że przekazując dwa swoje pejzaże do Galerii Narodowej, uczynił z niego warunek dawania, że powinni wisieć między nimi.
W tym arcydziele Lorrain tworzy idealny świat pełen subtelnych efektów świetlnych, dramatycznych kontrastów i głęboko przemyślanych ruchów. Dominuje tu światło słoneczne, łączące poszczególne elementy płótna w harmonijną całość. Promienie słoneczne odbijają się od powierzchni wody, płynnie zmieniając kolor w przestrzeni wyznaczonej przez brzeg i horyzont. Blask słońca gra się na ubraniach ludzi stojących na molo.
Olśniewające jasne światło podkreśla gest młodego mężczyzny napisanego na pierwszym planie. Podniósł rękę, chroniąc oczy przed oślepiającymi promieniami dłoni. Arcydzieło kompozycyjne Lorrain jest wykonywane w sposób charakterystyczny dla jego najlepszej pracy.
W centrum obrazu widzimy promienną niekończącą się przestrzeń, otoczoną przez dwie tablice architektoniczne. Jednocześnie widok widza jest „rzucany” na horyzont. Naprawdę innowacyjny jest obraz słońca. Znajduje się dokładnie na środku płótna i stanowi centrum kompozycji obrazu.
Detale architektoniczne są wyraźnie wypisane na tle olśniewającego jasnego nieba.
Opanowanie przez Lorrain efektów atmosferycznych, tak podziwianych przez współczesnych, przejawia się w przejściach tonów, które stają się zimniejsze w miarę wchodzenia w perspektywę. W obszarze „niebieskich” ciepłych żółtych odcieni można znaleźć odciski palców i palców artysty. Subtelne przejścia tonalne zostały przez niego stworzone w ten sposób – ręką, a nie pędzlem.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)