Esther jest główną postacią książki o tym samym tytule Tanach i wydarzeniami związanymi z świętem Purim. Jedna ze słynnych biblijnych kobiet. Wizerunek Estery przez wiele wieków inspirował ministrów sztuki. Artyści włoskiego renesansu Botticelli, Mantegna i Tintoretto zastanawiali się nad swoimi płótnami dotyczącymi pewnych wydarzeń związanych z jej życiem.
Został napisany przez Rubensa i Rembrandta, Handel poświęcił jej swoje oratorium, a wielki francuski dramaturg Racine napisał tragedię “Esther”.
Estera była krewną i uczennicą Żyda Mordechaja, który mieszkał w Suzie i raz uratował życie perskiego króla Artakserksesa. Kiedy król wybrał dla siebie nową żonę, zamiast dumnej królowej Waszti, odrzuconej przez niego, jego wybór padł na Esther. Esther była nie tylko piękna.
Była cichą, skromną, ale energiczną i żarliwą kobietą oddaną swoim ludziom i swojej religii. Wzrost judaizmu wzbudził zarówno zazdrość, jak i gniew w niektórych dworzanach, a zwłaszcza w Hamanie, Amalekicie, który cieszył się władzą z ekstremalną arogancją i despotyzmem.
Zirytowany faktem, że Mardocheusz traktował go bez poddaństwa, Haman postanowił zniszczyć nie tylko siebie, ale i cały swój lud, i uzyskał zgodę króla na wydanie dekretu o eksterminacji Żydów. Dowiedziawszy się o tym, Mardocheusz zażądał od Estery, aby wstawiała się u króla za swoim ludem. Odważna Esther, w obawie przed utratą pozycji i życia, wbrew surowej dworskiej etykiecie, przybyła do króla bez zaproszenia i namówiła go na ucztę przygotowaną przez nią, podczas której apelowała do niego o ochronę.
Dowiedziawszy się o tym, król nakazał Hamanowi powieszenie na szubienicy, którą przygotował dla Mardocheusza, i wysłano nowy dekret, aby znieść dekret o eksterminacji Żydów: prawo do oporu wobec pierwszego. Na mocy tego dekretu Żydzi, z rękami w dłoniach, zbuntowali się w obronie swojego życia i pobili wielu wrogów, a nawet dziesięciu synów Hamana spotkało to samo, co ich ojciec. Na pamiątkę tego, Żydzi mieli specjalne święto Purim.