Charakterystyczne jest to, że artysta nie pisał scen akcji baletowych, jak czasami E. Degas czy K. A. Somov, chwile uczenia się tańca i indywidualnego pasu, jak Degas, scenografia z postaciami stojących lub siedzących baletnic w paczkach, jak ten sam Degas. Jej obrazy poświęcone są życiu przymierzalni i toalet baletowych w relatywnie spokojnych chwilach poprzedzających spektakl, kiedy corps de ballet actresses ubierają się, charakteryzują, cicho rozmawiają lub powtarzają „pa”. Rzadko przedstawia grupy tancerzy na zapleczu, czekając na swoją kolej, aby wejść na scenę.
Martwi się samą atmosferą wakacji, kiedy odchodzi życie codzienne, a młode aktorki wewnętrznie i przy pomocy kostiumu stopniowo zmieniają się w obrazy sceniczne łabędzi, płatków śniegu, sylfonów… Pojawiły się więc kompozycje poświęcone indywidualnym występom z udziałem baletnic różnych grup wiekowych: garderoba baletowa, garderoba baletowa, płatki śniegu, płatki śniegu, garderoba garderoba baletowa, garderoba baletowa, dziewczynki sylficzne.
Tylko raz pokazana była na wpół pusta przestrzeń pokoju do makijażu – „W szatni baletowej”. W obrazach nie ma wyjścia; Są zbudowane na harmonii kolorów i młodych plastikowych tancerzy baletowych. Dzięki bliskości Degasa i Serebryakovej, z ich zamiłowaniem do formy, motyw „niebieskich tancerzy” pozwala poczuć różnicę między dwoma mistrzami.
Francuski impresjonista zajmuje się przede wszystkim pięknem form ludzkich ciał i ich plastyczną interakcją w tańcu, a rosyjski artysta z rodzaju Benoit sam jest przepełniony bogatą, sugestywną atmosferą spektaklu teatralnego.
Serebryakova po mistrzowsku wyciąga wszystkie możliwości ze swoich ulubionych farb olejnych i pasteli. Ta ostatnia pozwala jej „odgrywać” subtelne harmonie kolorów, przekazywać „skondensowane” powietrze teatru – „Płatki śniegu”. W swoich pracach olejnych skupia się na plastycznym pięknie idealnych form młodych baletnic. ich bohaterki.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)