Obraz hiszpańskiego malarza El Greco „Św. Franciszek w ekstazie”. Rozmiar obrazu to 147 x 105 cm, olej na płótnie. Franciszek z Asyżu jest świętym, założycielem żebrackiego zakonu franciszkańskiego nazwanego jego imieniem. Św.
Franciszek wyznacza punkt zwrotny w historii ascetycznego ideału, a zatem nową erę w historii zachodniego monastycyzmu, kurii rzymskiej i światopoglądu humanitarnego.
Stary monastycyzm, rezygnując ze świata, nałożył na oddzielnego mnicha ślub ubóstwa, ale to nie przeszkodziło klasztorom stać się dużymi właścicielami ziemskimi, a opaci rywalizowali w bogactwie i luksusie z biskupami i książętami. Św. Franciszek pogłębił ideę ubóstwa: z negatywnego znaku wyrzeczenia się świata podniósł go do pozytywnego, żywotnego ideału, który wypłynął z idei podążania za przykładem biednego Chrystusa.
W tym samym czasie Franciszek z Asyżu przekształcił sam cel monastycyzmu, zastępując mnicha pustelnika apostołem misyjnym, który wewnętrznie wyrzekając się świata, pozostaje na świecie, aby wzywać ludzi do pokoju i pokuty wśród nich. W 1224 roku Franciszek udał się na szczyt Alverno, w górnym Arno, gdzie spędził czas, z dala od Zakonu Braci, w modlitwie postu i samotności. Tutaj rano o Podwyższeniu Krzyża Świętego Franciszek miał wizję, po której, zgodnie z legendą, pozostały stygmaty na jego rękach i stopach, to znaczy wizerunki głów i końców gwoździ ukrzyżowanego Chrystusa.
Krytyczni historycy dają inne wyjaśnienie wiadomości o stygmatyzacji. Gaza, pamiętając o tym, że po raz pierwszy dowiedziano się o stygmatach z wiadomości dzielnicy następcy Franciszka, Ilyi, uważa go za twórcę legendy. Gausrat wierzy, że Franciszek, chcąc w pełni doświadczyć namiętności Chrystusa, sam zadał sobie rany, ukrywając ich przed towarzyszami podczas swego życia.
Sabatier, uważając stygmaty za prawdziwy fakt, szuka wyjaśnienia w tajemniczych manifestacjach ekstazy i „patologii mentalnej”. Narracja wizji i stygmatów Franciszka przyczyniła się bardzo do późniejszego obrazu o nim, przedstawiając go w ekstazie i cierpieniu na twarzy.
Pomimo tego, że Franciszek naprawdę uważał swoją misję „opłakiwania cierpienia Chrystusa na całym świecie” i pomimo własnych ciężkich cierpień w ciągu ostatnich dwóch lat swego życia, Franciszek do końca zachował swoje poetyckie spojrzenie na świat. Jego braterska miłość do każdego stworzenia jest podstawą jego poezji. Zimą karmi pszczoły miodem i winem, podnosi robaki z drogi, aby nie zostały zmiażdżone, odkupuje baranka, który jest prowadzony do rzeźni, uwalnia zając, który wpadł w pułapkę, zwraca ptaki na pole, pyta „ogień brata”, kiedy go robią kauteryzacja, nie powoduje zbytniego bólu.
Cały świat, ze wszystkimi żyjącymi istotami i elementami w nim, zwrócił się do Franciszka w kochającą rodzinę, wywodzącą się od jednego ojca i zjednoczonego w miłości do niego. Ten obraz był źródłem, z którego wynikała jego poetycka „pochwała” dla Pana ze wszystkimi Jego stworzeniami, a przede wszystkim z panem Bratem, słońcem itd.
Inne dusze poetyckie wśród braci, Tomasza z Celano, Jacopone z Todi, autor Stabat Mater i inni poeci franciszkańscy, z radością odpowiedzieli na wezwanie Franciszka. Przesadzone jest oczywiście rozważenie Franciszka z Asyżu, podobnie jak Tode, twórcy włoskiej poezji i sztuki oraz winowajcy renesansu; ale trzeba przyznać, że animowanie i podnoszenie ducha, przejawiające się w katedrach franciszkańskich i freskach Giotta, było inspirowane przez pokornego i kochającego naśladowcę ubogiego Chrystusa. Jedna strona jego ideału – sukcesja żebraka, wędrującego Chrystusa – Franciszek poparty ascetycznym, średniowiecznym, nieuporządkowanym ideałem; ale sukcesja Chrystusa, jak to rozumiał Franciszek, obejmowała miłość człowieka. B
Dzięki temu ideał ascetyczny otrzymał inny, nowy, kulturowy cel. „Pan powołał nas nie tyle dla naszego zbawienia, co dla zbawienia wielu”, było motto Franciszka. Jeśli wyrzeczenie się świata, dóbr ziemskich i osobistego szczęścia wejdzie w jego ideał, jak w byłym klasztorze, wówczas temu wyrzeczeniu nie towarzyszy pogarda dla świata, nie przez pełne cierpienia wyobcowanie od grzesznego i upadłego człowieka, ale przez litość dla świata i współczucie dla ubóstwa. i potrzeby człowieka. To nie lot ascety staje się ucieczką ze świata, ale powrót do świata, by służyć osobie.
Nie kontemplacja idealnego królestwa boskiego na wysokościach niebieskich stanowi powołanie mnicha, ale głoszenie pokoju i miłości, ustanowienie i realizację królestwa Bożego na ziemi. W osobie Franciszka z Asyżu ascetyczny ideał średniowiecza nabiera charakteru humanitarnego i rozciąga rękę na humanizm nowego czasu. Franciszek z Asyżu zmarł 4 października 1226 r.; dwa lata później został kanonizowany przez papieża Grzegorza IX.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)