Obraz Parmigianino „Madonna z różą”. Rozmiar zdjęcia to 109 x 88,5 cm, drewno, olej. Estetyczny ideał Parmigianina, którego powstanie można prześledzić w wielu jego dziełach z lat 1520-tych. Podporządkowany pragnieniu przeciwstawienia się rzeczywistości świata wyrafinowanego arystokratycznego, kruchego, niemal eterycznego piękna, ma charakter abstrakcyjny i bardzo szybko ujawnia ciasność ideologicznych pozycji mistrza.
Taka jest jego „Madonna z różą”, która jest jednym z najbardziej uderzających i charakterystycznych dzieł manieryzmu.
Obrazy tej spektakularnej, mistrzowsko skonstruowanej kompozycji są wykwintne, celowo świeckie z natury, a jednocześnie pozbawione nie tylko znaczenia, ale także ludzkiego ciepła, naznaczonego wewnętrznymi wadami.
W Madonnie Parmigianino podkreśla zimną wyobraźnię, arystokratyczną niedostępność, nadając jej pięknej twarzy arogancki, niemal surowy wyraz twarzy i gest cienkich, gładkich rąk – maniery, celowej bezcelowości. Dwuznaczność widoków, zalotne zgięcie ciała, podkreślenie krągłości ud, nadają wizerunkowi małego Chrystusa odcisk zimnej zmysłowości. Zasady języka wizualnego mistrza manieryzmu, który nabiera szczególnego wyrafinowania w Madonnie z Różą, mają na celu podkreślenie idealności tych obrazów i ich braku uczestnictwa w realnym świecie.
Kolorystyka obrazu, zbudowana na wykwintnym połączeniu zimnych zadymionych liliowych, jasnoróżowych, niebiesko-zielonych, słabo czerwonych odcieni, nie tylko podkreśla arystokrację obrazów, ale także pozbawia ich pełni, materialnej perswazji: ciała Chrystusa, twarzy i rąk Madonny pomalowanej gładki, uogólniony sposób, jasnoróżowy ton z jasnoniebieskimi i fioletowymi odcieniami wydaje się niemal porcelanowy.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)