“Kraina Leniwych Ludzi” to wspaniały kraj, rozpowszechniony w wielu bajkach krajów europejskich. W niemieckich baśniach – Schlaraffenland, z dosłownym tłumaczeniem, dosłownie kraj leniwych małp, od sluraff – leniwy, afen – małpy i ziemia – ziemia. Jest opisywany jako kraj, w którym wszystko jest pod dostatkiem – ziemia z mlekiem i miodem, w której zwierzęta biegają i latają smażone, domy są wykonane z piernika, zamiast kamieni wszędzie jest ser.
Przyjemność jest cnotą mieszkańców kraju, a ciężka praca i poświęcenie to grzech. Czyja żona jest stara i niesympatyczna, może wymienić ją na piękną kobietę i nadal otrzymywać pieniądze.
Pomysł pojawił się po raz pierwszy jako parodia raju w satyrycznym wierszu “Statku głupców” Sebastiana Branta, powstałym w 1494 r., Ale już w V wieku. BC er podobne pomysły były obecne w poetach Telekleid i Ferekrata. Poetycka prezentacja bajki o fikcyjnym kraju próżniaków została przedstawiona przez Hansa Sachsa i ukazała się w 1536 roku w Norymberdze.
Być może była to podstawa prozaicznej interpretacji tej opowieści, opublikowanej w Antwerpii w 1546 r. I mającej wiele wspólnego z fabułą zarysu obrazu Petera Bruegla.
Obraz Bruegla “Kraj leniwych ludzi” jest przykładem przenikliwej satyry skierowanej przez Bruegla do holenderskiego społeczeństwa przedrewolucyjnych lat sześćdziesiątych. W lewym rogu poniżej możesz przeczytać podpis artysty i datę – 1567. Podobnie jak wiele innych dzieł Bruegla, obraz ten opiera się także na holenderskim przysłowiem: “nie ma nic głupszego niż leniwy słodycze”.
Aby dostać się do kraju leniwych ludzi, trzeba było przejść przez przejście w górze owsianki, przedstawione na zdjęciu w prawym górnym rogu.
Po wejściu do środka natychmiast zauważa pieczoną świnię biegnącą z nożem w plecach, dach pokryty namiotem i wiele innych przysmaków. Pośrodku obrazu leżą rozciągnięte wokół drzewa, jak szprychy koła, trzy osoby, które osiągnęły granicę swoich pragnień. Zgodnie z przynależnymi do nich ubraniami i przedmiotami można je uznać za przedstawicieli różnych klas: chłop, żołnierz i naukowiec lub uczony leżą pod drzewem pełnymi żołądkami, wokół pnia, na którym zainstalowano blat.
Na progu namiotu siedzi mężczyzna w hełmie rycerza, który właśnie wszedł do kraju. Otwierając usta, spodziewa się, że do jego ust wpadnie coś smacznego, a znaczenie dzieła jest dość wyraźne i wyraźne – ostre szydercze potępienie ludzkiej bezczynności i lenistwa. Ale jest mało prawdopodobne, że obraz został stworzony jako ilustracja do bajki, jego projekt wydaje się znacznie szerszy, ma pewne skupienie, ostre ostrze, które uderza bezczynność i bezwładność społeczeństwa oddającego się pustym marzeniom o dobrobycie.
W tym czasie nie można było mówić o bajkowej sytości, którą Peter Bruegel przedstawił na swoim zdjęciu. Książę Alba wszedł na czele wojsk hiszpańskich w Holandii. Obraz pokazuje jedynie utopię dostatniego życia.
Niezwykła w swej prostocie kompozycja w środku obrazu, symbolizująca koło fortuny, tylko wzmacnia to wrażenie. Jednocześnie odczuwana jest pewna ironia z tego, co się dzieje, ponieważ obżarstwo i lenistwo były zawsze uważane za występki.