Antoine Watteau był pierwszym francuskim artystą, który postanowił odrzucić akademizm ze swoim heroicznym patosem.
Przed nami jeden z jego dzielnych obrazów. Stara się przekazać publiczności uczucia i uczucia bohaterów. Jest to szkic wykonany przez artystę w ogrodzie, gdzie zwykle kroczyli przedstawiciele świeckiego społeczeństwa.
Widzimy młodą damę. Ma na sobie ciemną elegancką sukienkę. Jej głowa jest dumnie uniesiona, a jej usta kapryśnie wydymają się. Pani zwróciła się do swojej kawalerki i powiedział jej coś bardzo wstrętnego.
Dla widza staje się jasne, że pani i jej pan są kuszeni w tych sprawach. Widzimy tylko grę miłosną. Ta intymna scena rozgrywa się w jednej z dość zacisznych uliczek starego parku.
Artysta był w stanie przekazać wątpliwości dręczące bohaterkę. Nie może zdecydować, że lepiej jest odejść lub posłuchać tego, co mężczyzna chce jej powiedzieć. Watteau chciał jak najdokładniej naprawić reakcję kobiety i jej charakter.
Próbował przekazać alarm, który jest dość trudny do złapania. Artysta absolutnie poetycki absolutnie banalny epizod. Wprowadzono cień zadumy i smutku, który jest starannie ukryty.
Ale jednocześnie jest odczuwalne we wszystkim.
Kolorystyka obrazu ma niewątpliwe zainteresowanie. Opiera się tylko na delikatnych dźwiękach. Na samych figurach kolor jest dość nasycony. Podkreśla to miękkość kolorów, które Watteau używał do przedstawienia krajobrazu.
Drzewa są przezroczyste, a sylwetki chodzących par są odgadywane.
Możesz poczuć rytm muzyki w całej kompozycji. Kontur postaci jest kapryśny, miękkie kontury drzew z wzorem cienkich tkanych gałęzi, kolory brzmią bardzo łagodnie. To jest jak akord, który brzmi bardzo cicho.
Watteau celowo używa półtonów. Przekazuje uczucia z powściągliwością. Kompozycja jest elegancko zbudowana. Farby nakładane rozmazy.
Potem świecą, a potem tylko lekko migoczą.
Obraz jest niezwykle liryczny. Codzienna scena jest przedstawiana z głębokim liryzmem.