Malarstwo francuskiego malarza Antoine Vatto „Francuska komedia”. Rozmiar obrazu to 37 x 48 cm, olej na płótnie. Obraz znany jest również jako „Miłość w teatrze francuskim”.
Na początku XVII wieku, wraz z włoską komedią we Francji, rozegrano pastorały, przeróbki na scenę powieści pasterzy i tragikomedię, sztuki, jakby zastąpiły ogromną przestrzeń między komedią a tragedią.
Właściwie komedie, spętane sztucznym przestrzeganiem jedności czasu i miejsca, zamarzły na scenie francuskiej, a ich kształt nie zmienił się aż do połowy XVIII wieku. Zazwyczaj były pisane wierszem, co dawało jeszcze większą sztuczność. Ale styl osiąga najwyższą perfekcję w „Melicie” i „Kłamcy” Corneille oraz w „Sprawiedliwych” Racine.
Wraz z perfekcją stylu, francuska komedia nabiera również wyrafinowanego charakteru sedana; jej postacie zaczynają mówić jak dworzanie Ludwika XIV. Żartobliwe dowcipy klasycznej komedii są również wygnane i dają miejsce na bardziej elegancki dowcip i kalambur.
Komedie zostały podzielone na „Komedię postaci”, „Komedię intrygi” i „Komedię manier”. Nazwy te zostały jednak podane arbitralnie, raczej przez talent autorów, niż przez zasady projektowania. Wskazują jednak na etyczne znaczenie, które przychodzi prawdziwym teoretykom literatury, Corneille i Boileau.
Fabuły francuskiej komedii powstawały jednak często z hiszpańskich dramaturgów.
Wśród współczesnych Corneille i Racine są Rothru, Scuderi, autor „Komedii aktorów”, Thomas Corneille, który napisał „Pani Joboin”, i Kino, autor „Coquette Mother”. Oddzielnie stoi Scaron, z jego niewyczerpanym dowcipem, często zamienia się w żart. W swojej komedii „Typhon and Virgil Inside Out” przyszedł komik Jodele, po którym trzeci spektakl Scarona został nazwany, z największym sukcesem.
Komedia Moliere częściowo wraca do włoskich modeli, na przykład w Sganarelle i The Scapin's Pranks, ale jednocześnie wprowadza w życie bohaterów prawdę życia, typową kompletność.
Nieśmiertelne komedie Moliera: „Tartuffe”, „Misanthrope”, „Skąpiec”, „Georges Dandin” są wyznacznikami rozkwitu klasycznej komedii. Następcy Moliera są bardziej znani z Otrosha, autora „Doktora Crispina”, Montfleury'ego, autora frywolnych gier takich jak The School of the Jealous Men, Bursault, który napisał tak zwane komedie à tiroirs, oraz Baron, autor komedii „The Lucky One”.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)