Malarstwo francuskiego malarza Antoine Vatto “Francuska komedia”. Rozmiar obrazu to 37 x 48 cm, olej na płótnie. Obraz znany jest również jako “Miłość w teatrze francuskim”.
Na początku XVII wieku, wraz z włoską komedią we Francji, rozegrano pastorały, przeróbki na scenę powieści pasterzy i tragikomedię, sztuki, jakby zastąpiły ogromną przestrzeń między komedią a tragedią.
Właściwie komedie, spętane sztucznym przestrzeganiem jedności czasu i miejsca, zamarzły na scenie francuskiej, a ich kształt nie zmienił się aż do połowy XVIII wieku. Zazwyczaj były pisane wierszem, co dawało jeszcze większą sztuczność. Ale styl osiąga najwyższą perfekcję w “Melicie” i “Kłamcy” Corneille oraz w “Sprawiedliwych” Racine.
Wraz z perfekcją stylu, francuska komedia nabiera również wyrafinowanego charakteru sedana; jej postacie zaczynają mówić jak dworzanie Ludwika XIV. Żartobliwe dowcipy klasycznej komedii są również wygnane i dają miejsce na bardziej elegancki dowcip i kalambur.
Komedie zostały podzielone na “Komedię postaci”, “Komedię intrygi” i “Komedię manier”. Nazwy te zostały jednak podane arbitralnie, raczej przez talent autorów, niż przez zasady projektowania. Wskazują jednak na etyczne znaczenie, które przychodzi prawdziwym teoretykom literatury, Corneille i Boileau.
Fabuły francuskiej komedii powstawały jednak często z hiszpańskich dramaturgów.
Wśród współczesnych Corneille i Racine są Rothru, Scuderi, autor “Komedii aktorów”, Thomas Corneille, który napisał “Pani Joboin”, i Kino, autor “Coquette Mother”. Oddzielnie stoi Scaron, z jego niewyczerpanym dowcipem, często zamienia się w żart. W swojej komedii “Typhon and Virgil Inside Out” przyszedł komik Jodele, po którym trzeci spektakl Scarona został nazwany, z największym sukcesem.
Komedia Moliere częściowo wraca do włoskich modeli, na przykład w Sganarelle i The Scapin's Pranks, ale jednocześnie wprowadza w życie bohaterów prawdę życia, typową kompletność.
Nieśmiertelne komedie Moliera: “Tartuffe”, “Misanthrope”, “Skąpiec”, “Georges Dandin” są wyznacznikami rozkwitu klasycznej komedii. Następcy Moliera są bardziej znani z Otrosha, autora “Doktora Crispina”, Montfleury'ego, autora frywolnych gier takich jak The School of the Jealous Men, Bursault, który napisał tak zwane komedie à tiroirs, oraz Baron, autor komedii “The Lucky One”.