Wizytówka „Blue Rider”, marka artysty. Napisany w 1903 roku. W tym czasie grupa młodych artystów wydała słynny almanach „Blue Rider”. Ta nieco dziwna nazwa pojawiła się nad filiżanką kawy w rozmowie z ojcami założycielami Kandinsky'ego i Marka Franza.
Obaj uwielbiali niebieski kolor, Mark kochał także konie, a Kandinsky lubił jeździć konno.
W almanachu uczestniczyli znani rosyjscy artyści awangardowi Marianna Verevkina, Alexey Yavlensky, bracia Burliuk, Paul Klee, Gabriela Munter, a także szereg tancerzy i kompozytorów. Grupa aktywnie uczestniczyła w ruchu na rzecz odnowy niemieckiej sztuki początku XX wieku.
Almanach Niebieskiego Jeźdźca staje się społecznością międzynarodową. Rosjanie, Niemcy i Francuzi są zjednoczeni w swoim pragnieniu stworzenia nowej sztuki, niezależnie od istniejących zasad i kanonów. Tworzą abstrakcyjne kompozycje, stosując zestaw jasnych kolorów, połączonych wizualnie i ornamentalnie, poszukując skojarzonych rozwiązań.
Pierwsza wystawa stowarzyszenia odbędzie się 18 grudnia 1911 r. W galerii Tannhäuser w Monachium. Zdjęcia różnych członków grupy, tworzyły ciekawą wystawę, w poszukiwaniu nowych sposobów malowania, autorzy byli bardzo blisko siebie. Wystawiony „biegnący koń” Campendonka, obrazy Franza Marca i innych artystów, Kandinsky z kolei zaprezentował kilka abstrakcyjnych improwizacji na dworze miłośników sztuki.
W marcu 1912 r. Odbyła się druga wystawa, w której uczestniczyli także suprematycy, kubiści i inne grupy artystów. W maju tego samego roku „Blue Rider” publikuje almanach, w którym uczestnicy przedstawiają swoje przemyślenia na temat historii i rozwoju malarstwa. Artykuły towarzyszą ilustracje ukazujące podobieństwo starożytnej sztuki w różnych częściach świata.
Autorzy przykładają dużą wagę do rysunku dzieci. Stowarzyszenie przestrzega również zasady syntezy sztuki: kilka kolumn poświęconych jest muzyce.
Ostatni numer almanachu był w 1914 roku. Rok wcześniej ostatnia duża wystawa stowarzyszenia odbyła się w Berlinie. Po rozpoczęciu pierwszej wojny światowej Kandinsky opuszcza Niemcy i jest to koniec okresu „Błękit jeźdźca” w jego biografii. Kiedy przywódcy ją opuścili, grupa praktycznie przestała istnieć. W latach dwudziestych, po rewolucji w Rosji, Kandinsky wrócił do Niemiec i zaczął uczyć w szkole Bauhausu, gdzie spotkał kilku swoich starych towarzyszy z Błękitnego Jeźdźca.
Jednak stowarzyszenie nigdy nie zostało odrodzone, a szkoda…
Obraz „Blue Rider” przyniósł artystce niesamowitą popularność dzięki prostej kompozycji, która umiejętnie łączy światło i kolor. Artysta tworzy kontrast między ruchem jeźdźca a statycznym krajobrazem na pierwszym planie. W tej pracy dużo ekspresji, ruchu, wydaje się, że słyszysz odgłosy kopyt i gwizd wiatru…
Na zdjęciu cel duchowy nie jest wyraźnie zaznaczony. Celem jest samo pragnienie i wewnętrzne doświadczenie piękna natury w momencie ruchu. Niebieski kolor peleryny jeźdźca reaguje na niebieskim niebie i na ciemnoniebieskim dystansie.
Jego biały koń odbija białe chmury. Jeździec łączy się z naturą, pokonał ciemność i zyskał wolność w świecie, w którym triumfuje światło i kolor.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)