Biały owal – Wassily Kandinsky

Biały owal   Wassily Kandinsky

Obraz przedstawia biały owal o niewłaściwej konfiguracji na czarnym marmurowym tle. Tło odgrywa równie ważną rolę aktywną jak w realistycznych portretach. Rozjaśnia i jednocześnie podkreśla fabułę.

Wewnątrz owalu umieszczone są różne kształty. Podstawą kompozycji jest czarna oś, pozostałe elementy są zgrupowane wokół niej. Oś ma pierwszorzędne znaczenie, nakładając się na pozostałe liczby. Jeśli spojrzysz na wszystkie elementy razem, przypominają ludzkie serce.

Oddolny obraz, rozciągnięty od dołu do lewej, przypomina poduszkę palca, którą chcą dotknąć nagiej powierzchni najważniejszego narządu życiowej aktywności i uczucia.

Wszystkie formy obrazów mają pewien symboliczny charakter i mogą być postrzegane jako rodzaj alfabetu artysty, jeszcze nierozwiązanego. Obraz ten został napisany przez Kandinsky'ego w czasach świetności jego pracy w Moskwie, na krótko przed jego wyjazdem do Niemiec.

Słynny krytyk sztuki D. Sarabianov porównał to zdjęcie z muzyką ożywioną w kolorach. To tak, jakby wyrażało stan duszy artysty, przepojonego głębokimi wewnętrznymi uczuciami. Jednocześnie realizuje obiektywną sytuację intelektualną, ujawnioną światu zewnętrznemu.

Odnosi się to do stosunku Kandinsky'ego do wydarzeń rewolucji i wojny domowej w Rosji.

„White Oval” to jedno z kluczowych dzieł Kandinsky'ego, to przejście od abstrakcyjnego ekspresjonizmu pierwszej połowy lat 1910. do racjonalnego systemu sztuki abstrakcyjnej, który powstanie w latach 20. XX wieku, po przeprowadzce do Niemiec, gdzie został profesorem w słynnej szkole Bauhaus.

Czarna ramka zawarta w polu obrazu tworzy określony ekran i tworzy kontury białego owalu, który jest interpretowany jako forma i jednocześnie jako przestrzeń zawierająca wiele innych form. Kandinsky tworzy obraz wewnątrz obrazu, gdzie każda forma otwiera się jako perspektywa przestrzenna. Na przykład owal w środku i brązowy owal w prawym górnym rogu częściowo powtarzają konfigurację dużego białego owalu.

Wszystkie elementy można uznać za ślady „resztkowej” wizji krajobrazu. Są one skoordynowane wzdłuż osi ukośnych, a długie czarne linie ukośne rozciągające się od dolnego prawego rogu w lewym górnym rogu obrazu równoważą cały zespół przeciwnie skierowanych elementów skierowanych od lewego dolnego rogu do górnego prawego rogu. W rezultacie cała kompozycja otrzymuje dynamikę rotacyjną.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)