“Zniszczenie muz” – jeden z najsłynniejszych obrazów Giorgio de Chirico. Znany jest również jako Alarmed Maidens i Alarming Muse. Pierwsza wersja obrazu pojawiła się w 1917 roku, po czym mistrz stworzył ponad dwie tuziny wersji tej pracy, które nieco się od siebie różniły.
Architektonika kompozycji jest bardzo prosta i wyrazista. Na długiej, pokazanej na platformie perspektywicznej, szerokiej jak pokład statku, znajdują się dwie postacie w peplosie udrapowane fałdami, przypominające starożytne rzeźby. Ten po lewej ma wydłużoną głowę manekina, przypominającą sterowiec oscylujący na wietrze.
Ta siedząca po prawej stronie straciła głowę – leży u jej stóp, a na jej miejscu coś wystaje z niej jak błyszczące szpilki.
Obok tych dwóch figur, albo przez posągi, mistrz umieścił dwa wielobarwne wielościany i jeden cienki cylinder ozdobiony czerwoną spiralą i przypominający uczciwy cukierek. Drewniane podium kończy się nagle w tle. Można tam zobaczyć “czerwone miasto” – rodowy zamek d'Este w Ferrara, budynki fabryczne z wysokimi rurami, przysadzistą białą wieżę.
Dwa centralne obrazy są reprezentowane przez Vestalsów, którzy strzegą Ferrary i ucieleśniają buntowniczego ducha tego miasta.
W cieniu w tle znajduje się kobiecy posąg – najprawdopodobniej jest to statua Hestii, greckiej bogini – patronki ogniska domowego. Artysta umieszcza postacie po przekątnej, prostopadle do linii rzucanych przez nie cieni. Liczne pionowe linie tworzące i organizujące kompozycję kontrastują z linią horyzontu, wskazywaną przez krawędź platformy.
De Chirico po mistrzowsku wykorzystuje swoją doskonałą znajomość klasycznej perspektywy, aby stworzyć iluzję perspektywicznej konstrukcji w swoich pracach.
Łącząc kilka punktów widzenia, zderzenie nieoczekiwanych kątów, rozczłonkowanie kompozycji na strefy, z których każda ma swój własny horyzont – to niektóre z tych technik, których artysta używa do budowania własnej unikalnej przestrzeni metafizycznej. Tajemnicza natura tego, co dzieje się na płótnie, jest wzmocniona przez czystą i chłodną atmosferę panującą w jej przestrzeni. Artysta umiejętnie konfrontuje archaiczny charakter rzeźbionych postaci i barokową teatralność otaczającej scenerii.
Ten dystans wzmacnia monumentalność płótna.
Inspiracja w pracach nad kluczowymi obrazami de Chirico pochodziła z kilku źródeł. Postać stojąca przypomina marmurowy posąg z sanktuarium Hery z Samos, podobny do brązowego Apolla z Delphi. Artysta “pożyczył” od tych rzeźb wzór fałd na tunikach.
Siedząca postać wydaje się być zainspirowana sumeryjskimi posągami z kolekcji Luwru – ich ręce są tak złożone. “Nie wyobrażam sobie sztuki w inny sposób. Myśl musi oderwać się od tego, co nazywamy logiką i znaczeniem, uwolnić się od wszelkich ludzkich przywiązań, aby zobaczyć obiekty pod nowym kątem, aby podkreślić ich nieznane wcześniej cechy”. Giorgio de chirico