Rosyjski folklor jest źródłem inspiracji dla artystów od wielu wieków. Przed nami obrazowa interpretacja rosyjskiej pieśni ludowej o płaczu za zmarłymi. Trzy kobiety przy grobie: matka, siostra, żona.
Niepocieszona żałoba starej matki, obejmuje grób syna, jakby chciała go objąć, a nie oderwać od drewnianego krzyża. Cicha i spokojna siostra smutku. Wyleczy czas, wymaże wspomnienia, pocieszy jej smutek. Smutek młodej wdowy, sieroty karmiącej piersią, zniknął. Chytrze spogląda na przechodzącego obok żołnierza.
Jej żałobny czarny szal przypomina jej smutek, niemal spadając z ramion. Jej żal jest sztuczny, nieszczery.
Alegoryczna kompozycja jest pełna symbolicznego dźwięku. Za świeżym grobem, na którym rozpaczają tubylcy, widać kilka opuszczonych grobów ze złamanymi krzyżami. Ludzka pamięć jest krótka, śmierć ukochanej osoby, z początku tak ciężko doświadczona, mija z czasem, ustępując miejsca nowemu życiu, nie przerywając na minutę.
Autorka podkreśla różnicę między jej bohaterkami kolorem ubrań: matka jest czarna i ciemnoniebieska, siostra jasnobrązowa, żona biała i pomarańczowa. Składowo wszystkie figury pasują do trójkąta z wierzchołkiem – krzyżem. Niebo w pracy jest napisane trudne.
Z jednej strony nie jest idealnie czysty, z drugiej strony nie można go nazwać ciężkim. Jak gdyby samo życie, z lukami i ciemnymi plamami, niebo tylko łagodzi ciężką atmosferę smutku przy grobie, przynosząc odrobinę smutnego optymizmu. Niewątpliwie przypisywany malarstwu realistycznemu, obraz w jego symbolicznej i alegorycznej treści jest wyraźnie napisany pod wpływem najlepszych przykładów zachodniego malarstwa epoki klasycyzmu.
Za tę pracę artysta otrzymał mały złoty medal szkoły.