Widzimy, że obraz przedstawia dziadka, możemy założyć, że jest wędrowcem, który jest zmęczony codziennym zamieszaniem i szuka samotności na modlitwę. Staje się wędrowcem, a jego postać nie może być postrzegana oddzielnie od otoczenia.
Wędrowiec lekko przechylił głowę, posuwając się naprzód. On jest troskliwy. Zauważa wszystko dookoła.
Wydawało się, że znalazł wspólny język z naturą i próbował usłyszeć, co mu polecił źdźbło trawy lub gałązka brzozy. Ma szczęście na twarzy, ale nie jak zwykle. Zwykle szczęście przejawia się u dzieci, szczerze, bez podstępu.
Wydaje mi się, że starszy jest nawet szczęśliwy z powodu mrozu i pierwszego śniegu, który spadł, choć nieznacznie.
Z obrazu oddycha uprzejmość, tę życzliwość można porównać tylko z życzliwością, która wieje z ikon. Ciało człowieka jest wygięte, prawdopodobnie dlatego, że z tyłu plecy zaczynają boleć i pochylają człowieka na ziemię, ale wydaje się, że staruszkowi to nie obchodzi, jak gdyby czas i całe zamieszanie przestały istnieć. Nie szuka niczego, spokojnie idzie naprzód, wszystko, czego potrzebuje, to natura, która może mu dać.
Nie rozumiem fabuły tego obrazu, wydaje się, że ktoś opuścił krewnych, jakby chciał umrzeć. Podobnie jak w przypadku zwierząt, które umierają gdzie indziej. Nawet pomimo faktu, że natura może dać mu samotność, jedzenie i zakwaterowanie na noc, nie jest już w wieku, aby wziąć wszystko.
Trzeba opiekować się starymi ludźmi i okazywać szacunek dla swojego wieku, nie pozwalać na zbieranie rzeczy bezmyślnie i udawać się w nieznany sposób. Konieczne jest również okazanie ich miłości, ponieważ mądrość, którą zgromadzili przez lata, może zostać przekazana nam w radach. Tylko starsze pokolenie jest w stanie nauczyć nas cierpliwości, uprzejmości i bezinteresowności, z których nikt nie korzysta.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)