W 1773 roku Losenko zaczął, ale nie zdążył dokończyć swojego drugiego historycznego obrazu – „Pożegnanie Hectora z Andromachą”; tłumaczy to częściowo szkicowość w obrazowej interpretacji obrazów.
Zabytkowa historia z Iliady Homera gloryfikowała bohaterów, ich patriotyczne uczucia, gotowość do poświęcenia się na rzecz ojczyzny. Te ideały klasycyzmu edukacyjnego, którym wierny był artysta przez całe życie twórcze, otrzymały żywy wyraz w „pożegnaniu Hectora”.
Akcja rozgrywa się w bramach miasta. Bohater Troi, syn króla trojańskiego Priama, Hector żegna się przed pojedynkiem z Achillesem, ze swoją wierną żoną Andromachą, która trzyma niemowlę w ramionach. Przewidując zagładę, prosi o patronat bogów i modli się, aby jego syn stał się mądry, odważny i chwalebny. Poczucie obywatelskiego obowiązku w duszy Hectora pokonuje osobiste uczucia dla rodziny.
Wizerunek Hectora jest obdarzony heroicznymi cechami idealnego bohatera – jest to odważny i niezłomny wojownik, szlachetny w swoich myślach.
Przeczucie tragicznego wyniku przenika żałosną scenę przedstawioną przez artystę. Jednak tylko bohater jest autentycznie żałosny – Hector, w obrazach innych bohaterów Losenko łączy powściągliwie dostojny i naturalnie ostry początek, harmonijnie organizując kompozycję i gorący kolor obrazu, obraz jest ściśle skomponowany, proporcjonalny w swoich częściach.
Majestatyczna architektura wzmacnia jego heroiczny dźwięk. Pomimo dobrze znanej konwencjonalności i teatralności charakterystycznej dla historycznego malarstwa w stylu klasycznym, dzieło Losenki jest pełne dramatycznych akcji i przesycone wysokim obywatelskim patosem.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)