Do tego, co już powiedziano o portrecie G. I. Alymovej, można dodać: jak w portrecie Lewsziny artysta zwraca szczególną uwagę na stworzenie kompozycji głęboko przestrzennej, ukazującej objętość figury dziewczynki.
Jednak oprócz tego Lewicki dzieli przestrzeń obrazu na dwie nierówne części, różniące się nie tylko kolorem, ale także “wagą”: jasna, przezroczysta, nękana przestrzeń z ledwo widocznymi strunami kontrastuje z jaśniejszą prawą częścią płótna zawierającego figurę dziewczyny Jasna linia tych dwóch części narusza tylko dłonie dziewczyny i lewe kolano trzymające harfę. Nie jest wykluczone, że Lewicki celowo “ukrywa” prawą rękę Alymovej za lewym przedramieniem, pozostawiając tylko część dłoni widoczną – właśnie w celu zachowania i wyraźniejszego wskazania określonej ograniczającej przekątnej. Tak więc, nie mając pierwotnie wspólnego zamiaru serii portretów Smolnjanoka, Levitsky stworzył jednak jeden apartament, którego treścią był urok i piękno młodości.
Portrety łączą jedność metod formalnych, rytm ruchów, ogólność kompozycji, użycie konwencjonalnego teatralnego tła krajobrazowego, w którym dominują ludzie. W tych pracach dar Lewickiego przejawiał się w stworzeniu ozdobnego zespołu zaprojektowanego do zaprojektowania sali pałacowej, zrozumienia przez artystę portretu jako dużego obrazu kompozycyjnego. Lewicki był w stanie przekonująco i ostro przekazać atmosferę maniery i kokieterii otaczającej uczniów Instytutu Smolnego.
Według udanego wyrażenia jednego z krytyków, portrety te wyrażały “genialny wygląd zdrowego i wesołego mistrza, który w przyzwoity sposób szydził z duszy całej tej komedii, ale jednocześnie doceniał jej artystyczny urok”. Ale żywy realistyczny zmysł artysty nie pozwolił mu ograniczyć się do ostentacyjnej i ceremonialnej strony portretowanego; w kilku cenionych grach “szlachetnych panien” widział cechy szczerości i bezpośredniości.
Maniery jego tancerzy sprawiają czasem wrażenie pozorów, udawanych; ale za nią zawsze jest prawdziwa pasja do tańczących dziewcząt i ich prawdziwej zabawy dla dzieci. Lewicki nie schlebia swoim bohaterom, nie upiększa ich brzydkich twarzy, a nawet celowo podkreśla kanciastą niezręczność ich ruchów. Realistyczna tendencja, która przenika cały cykl stylu smoleńskiego, przezwycięża konwencjonalną formę ceremonialnego portretu i popycha pracę Lewitskiego w szereg najbardziej zaawansowanych zjawisk malarstwa rosyjskiego drugiej połowy XVIII wieku.
I zgodnie z siłą artystycznej ekspresji i poziomem umiejętności Smoleńskich kobiet należą do najdoskonalszych dzieł rosyjskiej i światowej sztuki tamtej epoki Jeden z badaczy nazwał Smoleńskie kobiety “cudem malarstwa”. To oszacowanie nie wydaje się przesadzone: “
Rysunek Lewickiego wyróżnia się doskonałą wiernością i wyrazistością. Szczególne znaczenie mają jednak jego osiągnięcia w dziedzinie malowania kolorowego i prawidłowa transmisja gestów i ruchów dziewcząt pozujących do niego. W serii prac Levitsky “smolnyankam” należy do wybitnych miejsc.
W tych wczesnych płótnach, najlepsze aspekty pracy artysty, ostra i trafna obserwacja, dążenie do prawdziwej witalności obrazów pojawiają się z oczywistą jasnością. Być może w późniejszych portretach cechy psychologa Lewitskiego mogą być wyraźniej widoczne; ale siłą poetyckiego sensu Smolnyanki pozostaje niezrównany.