Portret Elizawety Alekseevny Krasilszchikowej nie należy do prac, do których przykuła uwagę analiza naukowców. Ostatni raz był wystawiany w Moskwie w 1914 roku na pośmiertnej wystawie Walentina Aleksandrowicza Serowa. Przez kilka lat był na prywatnym spotkaniu ze spadkobiercami, skąd przybył do GMF, aw 1925 roku został przeniesiony do kolekcji Krasnodar Regionalnego Muzeum Sztuki im.
A. Lunacharsky'ego. Zalety artystyczne portretu można oceniać jedynie dzięki rzadkim powtórzeniom.
Naturalnie wpisujący się w krąg późnych dzieł Serowa, połączony nowymi zadaniami artystycznymi, budzi niewątpliwe zainteresowanie badaczy dzieła mistrza. Elizaveta Alekseevna Krasilshchikova – przedstawicielka bogatej moskiewskiej rodziny kupieckiej, która była właścicielem znaku towarowego bawełny “Anna Krasilshchikova's Partnership with Sons” w prowincji Kostroma, odziedziczyła ogromną fortunę po śmierci męża. Była kapryśną osobowością, dominującą, ale cieszącą się ogromnym sukcesem w społeczeństwie.
Taki model nie mógłby być lepiej dostosowany do tworzenia świeckiego portretu formalnego. Portret E. A. Krasilszchikowej jest jednym z największych dzieł niestandardowych Serowa. Format i sama produkcja modelu przypomina słynne portrety M. A. Morozova, F. I. Shalyapina, M. N. Ermolovej. Postać Krasilszchikwy jest podawana w zbliżeniu.
Szczególną uwagę zwraca się na postawę i gest. W interpretacji obrazu istnieje pozór modelu sekularyzmu, pogrążenia europeizowanych moskiewskich kupców z początku XX wieku. Artysta najwyraźniej został umieszczony na modelu, umieszczając w portrecie nacisk na jej atrakcyjność wizualną, kobiecość i urok.
Rozwiązując wielkie zadanie malarskie, Serov przedstawia specyficzną postać.
“Portrait of E. A. Krasilshchikova” – jedno z nielicznych dzieł V. A. Serowa, napisane w tym gatunku w technice pasteli. Matowy aksamitny pyłek, transmituje i maluje żywą twarzą, a także nieważki gaz sukienki i przeszywające iskierki diamentów oraz głębię czarnej plamy szala. Powierzchnia płótna jest jak tkana z perłowo-szarej, różowej, zielonkawej, złotej, białej i czarnej różnej faktury.
Używając odcieni wyrafinowanych tonów, Serov stworzył najbogatszą paletę kolorów portretu. Użyte materiały książki: T. Kondratenko, Y. Solodovnikov “Krasnodarskie regionalne muzeum sztuki nazwane na cześć F. A. Kovalenko” [White City, 2003]