Tragiczny obraz, na którym Mane pracował przez dwa lata, poświęcony był wydarzeniom politycznym w Meksyku. Młodszy brat cesarza austriackiego Franciszka Józefa Maksymiliana siedział na tronie Meksyku. Ale cieszenie się panowaniem austriackiego arcyksięcia nie miało czasu – gdy tylko dotarł do własnego kraju, stanął w obliczu silnego oporu ze strony republikanów, których przywódcą był Benito Juarez.
Po krwawej konfrontacji Maksymilian został pojmany i skazany na śmierć. Prośby z całej Europy wpłynęły do nowego rządu z prośbą o ułaskawienie przedstawiciela rządzącej Austrii – europejskich monarchów, prezydenta Stanów Zjednoczonych, Hugo, Garibaldiego zaapelował do republikanów, ale odbył się sąd wojskowy i zastrzelono ostatniego meksykańskiego monarchę.
Na płótnie widzimy dwie grupy – większość przestrzeni obrazu zajmuje żołnierz z długimi działami, w rogu zdjęcia jest cesarz i jego nieliczni towarzysze. Wokół grupy skazanej na zagładę nie ma nikogo, co najmniej małego miejsca – ten Manet zdawał się podkreślać opłakaną pozycję Maksymiliana, osaczoną.
Z całej dramatycznej fabuły Mane wybrał tę ledwo dostrzegalną chwilę, kiedy kule już wystrzeliły z pistoletów i osiągnęły tylko swój cel. Niektóre postacie siły śmierci już odrzuciły, a niektóre wciąż pozostają niezachwiane. Tragedia sytuacji wzrasta stokrotnie, kiedy zauważasz małą grupę ciekawskich gapiów – ich głowy wyróżniają się obojętnie na szarym wysokim murze.
Wiadomo, że tworząc to płótno, artysta skupił się na innym dobrze znanym obrazie – „Strzelanie do rebeliantów w nocy z 3 maja 1808”, namalowanym przez Francisco Goya, jednego z ulubionych malarzy Maneta. Prace te łączy ta sama ekspozycja, chociaż Goya wybrał moment, który pokazuje skazane na zagładę przed salwą. Pomimo podobieństwa obrazów, dzieło Maneta wciąż nie wyróżnia się takim dramatem, psychologią i ruchem – jest bardziej statyczne i spokojne, ale nie mniej ekspresyjne i utalentowane.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)