Po zewnętrznych stronach tryptyku liście klęczą donatorom wraz ze świętymi patronami. Na lewym skrzydle znajduje się opat Anthony Seghers i skarbnik Jakob de Kenink, po prawej skrzypaczka Agnes Casembroth i skarbniczka Klara van Hulzen.
Znaki te odpowiadają czterem postaciom w centralnej części tryptyku: dwóm Janom i św. Katarzynie i Barbarze; a Katarzyna symbolizuje wspólnotę mniszek, oblubienicę Chrystusa i Barbarę – świętą, która została wezwana w modlitwach do pomocy ciężko chorym, cierpiącym lub umierającym chrześcijaninem. Przeplatanie iluzji i rzeczywistości jest również wyraźnie widoczne w sposobie, w jaki Memling poczęła zewnętrzną stronę ołtarza.
Przypomnijmy, że wcześniej wszystkie prace z tyłu zaworów były wykonywane techniką grisaille.
Postacie wydają się żywe i jako takie nie ustępują obrazom wewnątrz. Memling zrywa z tradycją “martwej” tylnej ściany i tym samym ogłasza jej koniec. Obraz przestaje być utylitarną częścią sytuacji kościelnej, ale staje się ekranem optycznym, drzwiami do nowej przestrzeni po każdej stronie. Chociaż obecni są dawcy, nie klękają przed główną sceną. Można z całą pewnością stwierdzić, że dzieło Hansa Memlinga należy do zupełnie innej kategorii niż prace jego słynnych rodaków – van der Goesa i Bruegla, którzy mogli interpretować fabułę w wymiarze czysto “ludzkim”.
Ale to właśnie on jako pierwszy z powodzeniem ucieleśniał aspekt “platoniczny” w malowaniu na północ od Alp, właśnie w tym czasie, kiedy artyści z Pisanello do Raphaela próbowali uzyskać ten sam rezultat w zupełnie inny sposób w okresie włoskiego Quattro. Memling tworzy mistyczną przestrzeń, w której oddziałują nie tylko iluzja i rzeczywistość, ale także niebo i ziemia.
Mitologia chrześcijańska rozwija się w obraz, który nie jest gorszy pod względem jasności niż obrazy starożytności. Obraz i tradycja idą w parze w jednej koncepcji, zachowanej w historii i czasie, jasno określającej rolę malarstwa jako czystego obrazu iw tym sensie odzwierciedlającego idealną rzeczywistość.