Pisanie Salvadora Dalego o obrazie “Odchudzanie, karmienie meblami-żywnością” zbiegło się z datą małżeństwa artysty z Galą. Wydarzenie, do którego dążył artysta, w żaden sposób nie odzwierciedlało przedstawionej pracy, uosabia jednak punkt zwrotny w życiu “ślepego dziecka” i jego reinkarnacji w dojrzałego męża. To, jak w tajnym znaczeniu tej historii.
Szczegółowa analiza fabuły nie wpisuje się w ramy rozsądnej osoby. Idea pracy jest jasna tylko dla autora, a surrealistyczna apokalipsa szczegółów i bohaterów obrazu może być “czytana” na swój sposób, jeśli autor na to pozwala. Spróbujmy dostrzec złożoną kompozycję prezentacji artystycznej za pomocą liter. Po pierwsze, praca jest pełna jasnych i ciepłych kolorów.
Dali nadał obrazowi powietrze i przestrzeń i, jak zawsze, użył praw perspektywy do zbudowania odległego planu.
Po drugie, w kompozycji występuje piaszczysty krajobraz – ulubiona podstawa jego twórczości. Piasek, jako personifikacja czasu i wspomnień odległego dzieciństwa, jest dosłownie i precyzyjnie zaangażowany – ciepły, miękki, nieskończony. W końcu nie powinniśmy zapominać, że Dali spędził swoje młode lata w domu swoich rodziców w Figueres na wybrzeżu Morza Śródziemnego.
Obfitość dziwności i zniekształcenia ludzkiej natury – karmienie mebli wizytówką twórczości Dali. Być może Salwador wprowadził w sensie karmienia mebli niegdyś istniejące życie w czterech ścianach zamkniętej przestrzeni? To mydło starych mebli, białych ścian i codziennego życia.
Ktoś zajął się bohaterem, “nakarmił” jego ciało i duszę, odłożył straż i był znajomy. Okres ten był prawdopodobnie związany z dzieciństwem autora. Znaczenie dzieła można dostosować do trudniejszego okresu młodzieńczej męki artysty w poszukiwaniu miłości i pocieszenia, czekając na połączenie z Galą, pragnienie, by stać się bardziej dojrzałym.
W momencie pojawienia się szczęścia następuje podział kryteriów przeszłego życia. Autor zaproponował złamanie starego łóżka, które pamięta i wie, że dziury przeszłości można załatać, wkładając butelkę z puzzlami w tył pielęgniarki. Wspierając opadanie mokrej pielęgniarki, Salwador wyjaśnia, że nie chce zapomnieć o przeszłości i zamknąć przestrzeń, która łączy jego dzisiejszą z tym z ubiegłego roku.
Przygnębiona kobieta z żalem bezradnie żyje latami nad brzegiem wysuszonego morza. Żywi się wspomnieniami, ale nie będzie pocieszana przez tych, których karmi.
Idea odsadzenia jest równie tragiczna i smutna, jak radosna z przyjęciem nowego życia przez artystę. Obraz ucieleśnia różne wcielenia stanu umysłu Salwadoru, jest to radość niezależności, gorycz utraty bezdzietności i pragnienie, aby nie zapomnieć o “smaku mleka”, jednocześnie depcząc kłótnie, obrazy i nieporozumienia w tak zwanym nocnym stoliku.