Odparowana czaszka sodomizuje fortepian na kodzie – Salvador Dali

Odparowana czaszka sodomizuje fortepian na kodzie   Salvador Dali

Zanim zaczniesz pracować surrealistą Salvador Dali. Datą jej występu jest rok 1934, jest to czas zmian w życiu osobistym autora, i jest to związane z małżeństwem artysty z jej muzyczną Galą. To wydarzenie było punktem wyjścia do zmiany stylu malowania i tematu obrazów autora.

Stały się bardziej wulgarne, z seksualnymi podtekstami, wypaczonym postrzeganiem wszystkiego, co było związane z relacjami seksualnymi i, bez względu na to, z jakim przedmiotem.

Według biografów Dali sceny mdłości seksualnych nawiedzają artystę, począwszy od czasu, gdy był nastolatkiem. W przyszłości poszukiwanie partnera do zaspokojenia ich potrzeb zostało utracone zarówno wśród mniejszości seksualnych, jak i kobiet znacznie starszych. Surrealista pokazał swoje preferencje pod każdym względem w swojej pracy, dając początek, mówiąc delikatnie, zdeprawowanym wątkom z nutą brudu w związku, rozkładających się narządów płciowych, bolesnej skłonności do masturbacji i tak dalej.

Przedstawiony obraz jest żywym potwierdzeniem niepohamowanej potrzeby Dali w stosunku do wszystkiego, kiedy i jak. Otrzymując gorączkową przyjemność z rozpusty i nieuprzejmości aktu kopulacji, autor zanurza się w swoim świecie tych, którzy stali się widzami jego płótna. „Wyparowana czaszka sodomizuje fortepian na kodzie” uosabia to, co było w umyśle człowieka. Jest to pragnienie nekrofilii, przekazywane w postaci zagrożonej czaszki, a także samozadowolenie i przemoc wobec kogoś uduchowionego i czystego, jak na przykład ten fortepian.

Instrument jest obiektem nieożywionym, ale uosabia całą czystość i radość muzyki, sonetów, etiud, z którymi kojarzymy coś pięknego i wzniosłego. Pomimo widocznej przemocy kości nad niefortunnym fortepianem, ten pierwszy z kolei doświadcza również bólu, dyskomfortu i dezorientacji, przenikając przez zamkniętą pokrywę do układu oktaw. Dlatego czaszka „sodomizuje”, jak mówi artysta. Długoterminowy plan pracy wyrzeźbiony jest w formach architektonicznych. Nie chcę rozwodzić się nad ich znaczeniem.

A oto kolejni bohaterowie wydarzenia – ludzie siedzący na tarasie z plecami do fortepianu powodują oszołomienie. Czyż nie? Te plecy i głowy wyrażają całkowitą obojętność wobec rozpusty i bólu innych. jednak, podobnie jak my, czasami pozostajemy ślepi na żal innych.

Kolejnym uderzeniem fabuły jest pusta łódź na piasku. To nie byłoby takie zabawne, gdyby nie było tak smutno. Fortepian, ku wielkiemu zmartwieniu, nie jest w stanie uratować się na małym statku. Nie uciekaj, nie ukrywaj się przed białymi ostrymi kośćmi. Dlaczego Dali położył łódź na brzegu?

Czy życie może być krokiem do odwrotu libertyna w postaci czaszki? Ale dlaczego, ponieważ już znika i rozpuszcza się we własnym pożądaniu…

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)