W 1909 roku na zaproszenie Dyagilewa Roerich brał udział w rosyjskich sezonach w Paryżu. Udało mu się pokazać na scenie swoją scenerię tylko do jednego aktu opery “Książę Igor” Borodina – obrazu “Obóz Połowiecki”.
Doskonałe szkice pozostały niespełnione: “Putivl”, “Galitsky Yard”, “Terem Yaroslavna”, “Lament Yaroslavna”. Nawet ci, którzy nie widzieli światła rampy, stali się własnością historii rosyjskiej sztuki teatralno-dekoracyjnej, weszli do jej skarbca, a następnie zostali twórczo postrzegani przez artystów radzieckiego teatru.
“Obóz Połowiecki” Roerich uważany jest za arcydzieło malarstwa scenicznego. Po raz pierwszy w scenerii osiągnięto harmonię literackich, muzycznych, choreograficznych podstaw opery i jej scenograficznej formy. Plastikowa ekspresja opery była mu bliska ducha i pojawiła się w monumentalnych prototypach starożytnej architektury rosyjskiej.
W ten sposób i jednocześnie artysta “Obóz Połowiecki” tworzy obóz nomadyczny w dziewiczym świecie wzgórz, kopców, pustynnych odległości i ogromnego nieba, które zajmuje większość malowniczej przestrzeni. Nie było scenerii teatralnej w konwencjonalnym sensie – bez skrzydeł, bez typowych przedmiotów.
Zamiast zwykłych namiotów, zestawy namiotowe wyglądały na brązowo-czerwonawe z zielonkawym odcieniem, ozdobione prymitywnym ornamentem i rozmieszczone arbitralnie, a nie symetrycznie, jak to było w tamtym czasie. Ich zaokrąglone nierówne sylwetki są widoczne wyłącznie w masywnych budynkach pierwszego planu, a następnie na malowniczym tle, częściowo ukrytym przez nierówności gleby.
Żółto-czerwono-zielono-złote niebo topione przez słońce-zachód słońca i zielono-ochry z brązowo-czerwonym kibitkah tworzą pojedynczy zakres składający się z 84 szaro-różowych oparów, odbić blasku zachodzącego słońca płonących na kibitach, trawach i kopcach. Zielonkawe pasy trawy, czerwonawą rdzę namiotów i gorące złoto nieba oddziela zimny błękit zakoli rzek i niebiesko-szara falista krawędź brzegów na horyzoncie. Plama kolorowego “lodu” dodatkowo podkreśla atmosferę ciepła.