Dante i Virgil in Hell – Adolph Bouguero

Dante i Virgil in Hell   Adolph Bouguero

Adolphe William Bouguereau, jako malarz, należał do francuskiej szkoły akademickiej. Cała jego praca była skierowana do biblijnych i mitologicznych przedmiotów. Niewiele uwagi poświęcono Bouguereau dzięki pracom Dantego, którego ilustratorem był mistrz.

Prezentowane płótno – próbka pracy artysty na temat Boskiej komedii. “Dante i Virgil in Hell” przedstawili bardzo ponury, ale fascynujący przykład nie mniej ponurej historii “komedii” w oleju.

Obraz ten odzwierciedla wydarzenia z udziałem szalejącego tłumu grzeszników w siódmej rundzie piekła. Tam, w towarzystwie swego nauczyciela Virgila, Dante przechodzi przez trzeci pas kręgu przez wieczne męki bluźnierców i gwałcicieli nad bóstwem, biegając po sodomitach i likhoimtsewie.

Kawałek pracy potworny i uciążliwy. Artysta wysunął na bok grzeszników jedzących się nawzajem. Ich perspektywa jest niezwykła i piękna, trudno uwierzyć, że w tych ciałach są wady.

Bouguereau przedstawiał ludzkie emocje w dynamice, pięknej anatomii i mimice. Mechanizm debugowania – technologia – doświadczenie – wyobraźnia – ujawnił światu, co wyciąga istotę piekielnej ciemności i stagnację winnych dusz na płótno.

Podobnie jak w antologii świata Alighieri, aw płótnie artysty bohaterowie smutnej podróży – Dante i Virgil – stali się obserwatorami na zewnątrz. Bougreau umieścił ich za sceną przemocy. Emocja, jaką ta para ma, jest uderzająco spokojna.

A wieniec laurowy Dantego, ubrania i jasne szaty jego towarzysza pochodzą ze świata ziemi, czyste i skontrastowane z błotem piekielnym.

Aby nadać fabule “piekielny” nastrój, autor napisał szarego demona w czerwonej poświacie. Oprócz bohaterów rozdzierających się nawzajem Adolphe Bouguereau przeplatał tłum nagich ludzi wspinających się na ciała, które chciały uciec. Praca “Dante and Virgil in Hell” została napisana w tradycji akademizmu salonu.

List Bouguereau nie różni się specjalnymi niuansami, w przeciwieństwie do wybranych wątków. Jego technika jest bardzo otwarta i zrozumiała. Kolorystyka, jak przystało na ponurą narrację, skupia się na wyciszonej farbie, krwistoczerwonej podstawie i sadzy węglowej.

Straszna, ale wspaniała praca.