W latach 1927-1928 de Chirico wielokrotnie porusza temat archeologii. Zbiegając się z cyklem “gladiatorskim”, cykl “archeologiczny” odwołuje się również do teatralności i spektakularnego pokazu rzeczywistości. Heroes – dwie manekiny siedzące na krzesłach.
Ubrani w togi trzymają modele wykopalisk i odkryć archeologicznych na kolanach. Nogi obu metaforycznych archeologów są wyrzeźbione z marmuru, podobnie jak zabytki architektury na kolanach. Wydaje się, że postacie, usztywnione w bezruchu, same stopniowo stają się antycznymi posągami.
Artysta personifikował swoich bohaterów.
Zamiast patrzeć z radością na odkrycia, de Chirico wolał pokazać materialne wyniki wykopalisk… Wszystkie obiekty znajdują się w ograniczonej przestrzeni. Oko widza jest najpierw skierowane na ścianę w tle, a następnie odbija się od niej, jak gdyby, i spoczywa na dwóch manekinach wraz z kolekcją archeologicznych znalezisk greckich i rzymskich.
Kontrastujące kolory – biały i czarny – dwóch foteli, półkolisty zarys rąk archeologów sprowadzają wzrok na środek obrazu – stos zabytkowych budynków.
Celem artysty jest gloryfikowanie tych starożytnych ruin, które były źródłem jego inspiracji przez wiele lat. Andrea de Chirico wielokrotnie podkreślał, że starożytna Grecja i archeologia są autentycznymi elementami koniecznymi dla równowagi egzystencjalnej jego brata artysty.
W “Archeologu w świątyni” de Chirico skupia się na elementach architektonicznych pomieszczeń. W lewej części pracy możesz ponownie zobaczyć różne urządzenia pomiarowe – kwadraty, linijki i kompasy.
Główna bohaterka obrazu zamarła w eleganckiej pozie – lewa ręka spoczywa na zredukowanym fragmencie starożytnej struktury, a bez twarzy głowa pochyla się ku niej melancholicznie. Wygląda na to, że archeologka ubóstwiła swoją pracę, porównała ją ze świętością do cynowania, a będąc przy wykopaliskach, zachowywała się tak, jakby była w świątyni. Jednak ta świątynia dla prawdziwego archeologa jest domem.
Podobnie jak sama archeologia dla artysty Giorgio de Chirico, który ją kocha…