Chleb jest stałym i ważnym motywem przewodnim w pracy Dali. Jego znak rozpoznawczy, wraz z “płynącymi” rzeczami i rekwizytami, włóczniami. Jako młody człowiek, Dali malował klasyczne martwe natury koszykami chleba, w dojrzałych latach zamówił meble chlebowe i żyrandole do swojego teatru-muzeum w Figueres.
Ale prawdziwym przedmiotem zainteresowania i przejrzystym motywem w twórczości artysty były, jego zdaniem, chleb “arystokratyczny, paranoiczny, sofistyczny, jezuicki, niezwykły i osłabiający”. Jednym słowem, ale nie chlebem, zdolnym nasycić żołądek. Falliczne bochenki, podnoszone nad głowami bohaterów, z wgłębieniami na atrament wciśniętymi w bułkę.
Chleb szokująco stylizowany jako męski narząd płciowy, jako centralny przedmiot kompozycji, jako wartość.
Sam Dali przyznał, że chleb jest jego fetyszem i ulubioną obsesją. “Chleb antropomorficzny” to płótno, które łączy kilka znaczących elementów dla artysty. Bochenek o kształcie fallicznym, z pomocą sznurka zakrzywionego w górę na wzór erekcji. Atrament wcisnął się w niego.
Miękki płynący zegar, symbol względności czasu.
Ten zestaw może być losowy; Możliwe, że w tej kombinacji pojawi się komunikat “wiadomość”. Obraz ten jest często interpretowany jako przejaw ulotnej przemijania cielesnej miłości w życiu człowieka lub jako wskazówka starzenia się i więdnięcia śmiertelnego ciała. A może to tylko kilka ulubionych przedmiotów zabawkowych, wydobytych przez artystę z głębi nieświadomości i serwowanych w bezwstydnie prowokującej martwej naturze w stylu i kolorystyce starego flamandzkiego.