Aqueduct to przewód wodny do dostarczania wody do osiedli, systemów nawadniających i wodnych znajdujących się nad ich źródłami. Akwedukt w węższym znaczeniu nazywany jest częścią przewodu w postaci mostu nad wąwozem, rzeką, drogą. Statki mogą również korzystać z wystarczających akweduktów.
Akwedukt ma podobną strukturę do wiaduktu, z tą różnicą, że służy do transportu wody zamiast organizowania drogi lub linii kolejowej.
Akwedukty zbudowane są z kamienia, cegły, betonu zbrojonego lub stali. Takie konstrukcje składają się z fundamentu, na którym są wznoszone kamienne, żeliwne lub ceglane podpory oraz przyczółek brzegowy, na którym układane są rury lub układane są komórki. Historia Chociaż akwedukty są najbardziej związane z Rzymianami, zostały wynalezione wieki wcześniej na Bliskim Wschodzie, gdzie Babilończycy i Egipcjanie zbudowali wyrafinowane systemy nawadniające.
Akwedukty w stylu rzymskim były używane już w VII wieku pne. O, kiedy Asyryjczycy zbudowali akwedukt wapienny o wysokości 10 metrów i długości 300 metrów, aby przenieść wodę przez dolinę do jej stolicy, Niniwy; całkowita długość akweduktu wynosiła 80 kilometrów. Mniej więcej w tym samym czasie akwedukty były używane w miastach Majów. [1] Wiadomo, że akwedukty zbudowano również w starożytnej Grecji.
Najwybitniejszy akwedukt Herodot rozważał akwedukt na wyspie Samos. Ten historyk akweduktu znajduje się na liście cudów świata.
Akwedukty starożytnego Rzymu Rzymianie zbudowali liczne akwedukty, aby dostarczyć wodę do miast i miejsc przemysłowych. W samym mieście Rzym woda była dostarczana przez 11 akweduktów, które zbudowano ponad 500 lat i miały łączną długość prawie 350 kilometrów. Jednak tylko 47 kilometrów z nich było ziemią: większość znajdowała się pod ziemią. Najdłuższy rzymski akwedukt został zbudowany w II wieku naszej ery, aby dostarczyć wodę do Kartaginy, jej długość wynosiła 141 kilometrów.
W konstrukcji zastosowano zaawansowane materiały budowlane, takie jak wodoodporny beton pucolanowy.
Rzymskie akwedukty były niezwykle złożonymi strukturami, technologicznie nie są przestarzałe nawet tysiąc lat po upadku Cesarstwa Rzymskiego. Zostały one zbudowane z niezwykłą dokładnością: akwedukt Pont-du-Gard w Prowansji miał nachylenie zaledwie 34 cm na kilometr, schodząc zaledwie 17 metrów w pionie na całej długości 50 kilometrów. Akwedukt w Segowii Sam transport wody przez grawitację był bardzo skuteczny: 20 000 metrów sześciennych wody dziennie przepływało przez Pont du Gard. Czasami, na przecięciu rowków powierzchniowych o spadku powyżej 50 metrów, powstały ciśnieniowe linie wodne – dukery.
W nowoczesnej inżynierii hydraulicznej stosuje się podobne metody, pozwalające kolektorom i rurom wodnym na przekraczanie różnych wcięć.
Dalszy rozwój systemu akweduktów Większość doświadczeń rzymskich inżynierów została utracona w ciemnych wiekach, aw Europie budowa akweduktów praktycznie ustała aż do XIX wieku. Woda była często wydobywana przez kopanie studni, chociaż może to powodować problemy zdrowotne, gdy lokalne zasoby wody zostaną zanieczyszczone.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)