W 1867 roku Perow, Wasilij Grigoriewicz, namalował obraz “Zatopiony mężczyzna”. W tej pracy chciał pokazać obojętność i obojętność ludzi na trwające kłopoty.
Patrząc na zdjęcie, nie sposób nie zauważyć ostrego przejścia jasnych do ciemnych tonów. W tle widać duże miasto, wciąż porośnięte poranną mgłą. Duża rzeka, nad którą latają ptaki.
Poranne promienie słońca przesuwają się po nim i odbijają się w jasnożółtym świetle. I na tym zdjęciu nie byłoby nic zwyczajnego, prostego poranka miasta, jeśli nie jego pierwszego planu.
Na pierwszym planie ciało młodej dziewczyny wpada w oczy czarnej plamy. Nad nim siedzi obojętnie, paląc cygaro, żandarm. Nie patrzy na ciało dziewczyny.
Jego twarz nie wyraża sympatii dla młodej damy. Być może z powodu swojego zawodu zachowuje się w ten sposób. Częste zgony nie są rzadkością w tym czasie i chcąc nie chcąc, zaczynasz się do nich przyzwyczajać.
I może jest po prostu bezduszną i bezduszną osobą, która wcale nie jest zainteresowana czyimś losem.
Wasilij Perow chciał bardzo precyzyjnie przekazać utopioną kobietę, więc dla większego realizmu szukałam modeli w kostnicy. W jednej z tych dziewczyn poznał swoją przyjaciółkę Fainę. Cierpiała na gruźlicę i zmarła.
To był od jej autora i napisał “utonął”. I choć istnieje wiele modeli, które pozowały dla sławnych autorów, ale ich nazwiska pozostały nieznane, kiedy obraz Perova uczynił jej dziewczynę sławną, choć pośmiertnie.
Swoją reprodukcją artysta chciał nie pokazywać problemu jakiejś niesprawiedliwości społecznej, beznadziejności sytuacji, ale wewnętrznych cech ludzkiej duszy. W tym przypadku jest to obojętność, obojętność, ignorancja, a nawet okrucieństwo. Są ludzie niewrażliwi, którzy nie żałują i nie współczują innym.
Chciałbym, aby w naszych czasach było bardzo niewielu takich ludzi.