Renoir rysował wszystko, co widział i cenił wokół siebie: życie bogatych, od których zależał materialnie, i małe radości czeskiej warstwy średniej – klasy, do której on sam należał.
Pomimo tego, że jego sztuka nie obejmuje wszystkiego, co można powiedzieć o ówczesnym społeczeństwie, nazywa się to realistyczne, ponieważ pomaga rzucić trochę światła na skraj życia rzeczywistego. Pomaga spojrzeć na siebie z nowego punktu widzenia, zarówno w codziennej krzątaninie, jak iw momentach manifestacji zmysłowości. Kreatywność Renoir po raz pierwszy zmusiła publiczność do spojrzenia na ważne cechy jego życia z estetycznego punktu widzenia, a to odkrycie nie straciło na wartości do dnia dzisiejszego.
Jest wiele tematów, które szczególnie przyciągnęły Auguste Renoir: portrety, postacie ludzi, tańce, teatr, towarzystwo dobrych przyjaciół, spacery po okolicy, zgiełk wielkiego miasta i krajobrazy. W porównaniu z innymi krajobrazowymi impresjonistami malarze Renoir poświęcali mniej uwagi przejrzystym i wyrazistym strukturom, jak gdyby wolał tkać gobeliny. Podobna jakość pojawiła się w jego krajobrazach na długo przed tym, zanim zdjęcia ludzi były inne.
On, podobnie jak jego rówieśnicy, potrafił przekazać drżące, zalane słońcem powietrze nad trawą i krzewami, ciepło i radość letniego poranka, luksusową kolorystykę różnych kolorów, które jako impresjonista miał skłonność widzieć w naturze.
W marcu 1879 roku Renoir spotkał Paula Berarda, emerytowanego bankiera i dyplomaty. Wśród hobby Berara były polowania i ogrodnictwo. Pomimo ich odmiennego pochodzenia społecznego, nastąpiła między nimi bliska przyjaźń.
W kolejnych latach malowano liczne portrety członków rodziny Berar. Przez kilka następnych lat Renoir mieszkał przez długi czas i pracował w ich przestronnej posiadłości Vargemon koło Bernevalu w Normandii. Podczas swoich podróży Renoir namalował ogród kwiatowy z różami i dekoracyjnymi panelami ściennymi w bibliotece i salonie.
W latach 1879-1885 Renoir namalował około czterdziestu obrazów dla rodziny dyplomaty w Vargemont.