Portret Durand-Ruel – Pierre-Auguste Renoir

Portret Durand Ruel   Pierre Auguste Renoir

„… W 1910 roku Renoir namalował portret Duranda-Ruela. W tym czasie Renoir miał sześćdziesiąt dziewięć lat, a Durant-Ruel miał siedemdziesiąt dziewięć lat.

Spotkali się w okresie trudności i niedostatku, których doświadczali przyszli impresjoniści.

Durand-Ruel był przesiąknięty ich sztuką, wierzył w nie, a wraz z nimi zaczęli walczyć o zatwierdzenie ich opinii publicznej. Kupił i próbował sprzedać swoje obrazy. Był na skraju całkowitego upadku i ruiny.

Ale w końcu on i oni wygrali. Był świadkiem życiowej chwały Moneta i Renoira. Będąc o dziesięć lat starszy od Renoira, przeżył go o trzy lata. W portrecie Renoira Duranda-Ruela spoczywa. Życie jest przeżywane i przeżywane szczęśliwie, jeśli przez szczęście rozumiemy spełnienie podstawowych planów i pragnień.

Z najczulszą penetracją Renoir pisze swoją twarz: spokojną, piękną, z żywymi, wyrazistymi, ciemnobrązowymi oczami.

W postawie Duranda-Ruela w jego spojrzeniu nie ma miłości własnej, dumy ani pogardy. Zawiera mądrość, wiedzę o życiu i ludziach, poświęcenie i opanowanie. Nie wszystkie części tego portretu są jednakowo i starannie wykonane. Na przykład prawa ręka Duranta-Ruela jest ledwo śledzona.

Podstawowe relacje kolorystyczne: jasnobrązowe tło, czerwona kanapa, ciemny płaszcz – wykonane losowo, jak to było w rzeczywistości, i niewybrane specjalnie, jak często robią artyści, pracujący nad portretami.

Najbardziej imponującą rzeczą w tym portrecie jest jednak kopia twarzy Duranta-Ruela. Przed nami żywa osoba, osoba nie zgubna i słaba, ale aktywna i silna. Taka natura mogła intuicyjnie wyczuć moc i znaczenie nowej sztuki i przyczynić się do jej twierdzenia… „

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)