Place de l'Europe w Paryżu – Camille Pissarro

Place de l'Europe w Paryżu   Camille Pissarro

Temat wielkiego miasta zajmował skromne miejsce na obrazie XIX wieku. Można powiedzieć, że impresjoniści jako pierwsi wprowadzili krajobraz miejski do sztuki francuskiej. Szczególnie wielki w tej zasługi K. Pissarro, towarzysza i sprzymierzeńca Moneta. W latach 90.

XIX wieku, już w podeszłym wieku, ale w pełni uzbrojony w talent i wspaniałe rzemiosło, stworzył wiele płócien z widokiem na Paryż.

Plac Teatru Francuskiego różni się od innych podobnych obrazów Pissarro tym, że cecha charakterystyczna dla twórczości artysty jest w nim szczególnie widoczna: wprowadzenie w krajobraz elementów codziennego gatunku. Przedstawiając ulubiony zakątek miasta, Pissarro nie myśli bez ludzi w swoim codziennym życiu.

Mały obszar, który artysta widzi z okna warsztatu, jest wypełniony dziesiątkami paryskich: stoją w kolejce po omnibus, idą ulicą lub jeżdżą w wagonach, rozmawiają w cieniu gęstych kasztanów. Całkowite nakreślone figury, całkowicie znikające, gdy staramy się im dokładnie przyjrzeć, nadają płótnie wyjątkowej wyrazistości, przekazują zamieszanie małego zakątka wielkiego miasta.

W filmie „The Square of French Theatre” racjonalność tej pozornie niezabudowanej kompozycji jest uderzająca. W tym miejscu pojawia się wrodzona architektura Pissarro rozwiązania kompozycyjnego. Obraz jest podzielony pionowo i poziomo na równe części.

Cienkie, podobne do drzewa okrągłe drzewa-kapy pasują do czworoboku płótna, nadając kompozycji wyrazistości i stabilnej równowagi. Przestrzeń obrazu Pissarro jest podkreślona fakturą warstwy farby: liście kasztanów na pierwszym planie, napisane gęsto, gęsto, „cielesnie”, prawie iluzoryczne, podkreślają subtelne, przezroczyste tło.

Kolor przyczynia się do ogólnej radości, wesołego nastroju obrazu. Pejzaż miasta Pissarro przenika światło słoneczne. Bladożółte i kremowe odcienie ścian budynków i chodnika, oświetlone słońcem, szaroniebieskie przezroczyste cienie, bujna zieleń drzew, czerwone plamy pasiastego markiza w oknach – wszystko to łączy się w jeden duży kolorowy akord.

Obraz wszedł do Ermitażu w 1930 roku z Państwowego Muzeum Nowej Sztuki Zachodniej w Moskwie.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)