Salvador Dali nie widział, jak nazistowskie oddziały wtargnęły do jego rodzinnej Francji. Wyjechał z żoną do USA, opuścił swoje ulubione miejsca, uświadamiając sobie z bólem i goryczą, że wszystko zostanie zniszczone i złamane.
Horror wojny, strachu, rozlewu krwi przytłoczył artystę. Wszystko, co było słodkie i drogie przez wiele lat w mgnieniu oka, zostało zdeptane, spalone i rozerwane na kawałki. Wydawało się, że wszystkie sny, wszystkie plany zostały pogrzebane żywcem pod nazistowskim butem.
W USA Dali czekał na sukces, uznanie, jego życie tam było bardzo szczęśliwe i bogate, ale wtedy, gdy artysta popłynął statkiem, opuszczając Francję, jeszcze nie wiedział. Każdy jego nerw był napięty, jak struna, emocje wymagały wyjścia i właśnie tam, na statku Dali zaczął malować “Twarz wojny”.
Tym razem wycofał się ze zwykłego sposobu, obraz został napisany bardzo prosto i zrozumiale. Krzyknęła, wpadła w świadomość, zaklęła grozę wszystkich, którzy ją kontemplowali.
Na tle spalonej, martwej pustyni ukazana jest jedna ludzka głowa, która jest ogarnięta grymasem grozy i niekończącego się cierpienia. Oskórowana, bezwłosa czaszka jest jasnym symbolem wojny.
Orbity i poskręcane usta powtarzają ten koszmar wiele razy. Czaszki, czaszki, czaszki i wciąż nieludzki horror – to wszystko, co przynosi wojna wszystkim, którzy staną na jej drodze. Nie ma życia obok wojny, a samo w sobie jest koszmarne i martwe.
Liczne węże rodzą się z głowy i jedzą. Są bardziej jak paskudne robaki, ale ich usta są otwarte i wydaje się, że nawet teraz słychać ich gniewny syk.
Kontemplator obrazu nie jest obserwatorem, powinien być tutaj, tylko patrząc na okropną twarz z jaskini. To uczucie wzmacnia ręcznie ślad w rogu obrazu.
Dali mi wrażenie, że chce wzywać rozumu – teraz, kiedy jesteś pod przykryciem, w jaskini, zastanów się, czy warto iść tam, gdzie warta jest tylko martwa maska śmierci, czy warto rozpocząć wojny, które pożerają własne startery, które przynoszą niekończące się cierpienia i są skazane na straszna śmierć.