Obraz ten jest interesujący nie tylko z punktu widzenia sztuki portretu dziecięcego w dziełach Renoira, ale także stanowi nowy etap w rozwoju jego malarskiego pisma, nazywanego “zhetskim” lub “suchym” w krytyce. Patrząc na ten obraz, wydaje się, że Renoir zasadniczo porzucił wszystkie techniki związane z impresjonizmem.
Wyraźna linia, wyraźna sylwetka, rysunek opracowany w najdrobniejszych szczegółach, całkowicie wyeliminowały dwuznaczność kolorowych plam. Wszystkie figury, przedmioty, indywidualne detale, aż do czerwonych główek kwiatów i ozdobnego uchwytu okna, są rysowane i malowane przez Renoira z największą skrupulatnością. Parkietowa podłoga odbija się w niej nogami krzeseł, sofy, stołu. Ściany pokoju, które służą jako tło dla portretów, uderzają dokładnym wzorem paneli i nisz, które przenoszą relief ścian domu.
Cała kompozycja obrazu przypomina mural, w którym trzy postacie dzieci Berara umieszczane są wzdłuż niemal jednej linii środkowej na całej szerokości płótna, a od lewej strony, podtrzymywane w zimnych niebieskich odcieniach, kompozycja idzie na prawą stronę, gdzie wzmacniane są ciepłe odcienie, aż do jasnożółtej ochry. oraz pomarańczowe i czerwone kolory. Ten ruch kolorów jest wspierany przez wyraźną, niemal wyprofilowaną figurę dziewczyn, od dziesięcioletniej Margaret, leżącej na kanapie z książką w ręku, do czteroletniej Lucy stojącej z lalką, która spoczywa na kolanach swojej starszej siostry Marthy.
Twarze skrajnych postaci są zwrócone ku sobie, a między nimi nie ma miejsca na jakiekolwiek wypadki kompozycyjne, które były tak charakterystyczne dla Renoira wcześniej. Ten grupowy portret dziecka podkreśla osobliwość rozwoju technik kompozytorskich i obrazkowych Renoira w połowie lat 80-tych… “