Około 1480 r. Artysta Hermitage Madonna with a Flower został napisany przez artystę Leonarda da Vinci, dzieło, które nosi w sobie nową holistyczną koncepcję i stanowi pierwszy ważny kamień milowy na drodze twórczej Leonarda. W swoim małym obrazku młody artysta wybrał jeden z najpopularniejszych motywów wczesnego malarstwa renesansowego – obraz Madonny w terminach intymnych i lirycznych, kiedy temat macierzyństwa wyraża się prosto i bez sztuki, bez złożoności ideologicznego i wizualnego projektu, który jest charakterystyczny dla dużych kompozycji ołtarzowych.
Leonardo da Vinci nie osiągnął jeszcze pełnej dojrzałości umiejętności – odbija się to w niezbyt udanym – zbyt dużym i nieco warunkowym – kształcie dziecka. Niemniej jednak obraz Madonny Benois wyróżnia się ostro wśród bliskich jej kompozycji quentrowentystycznych, w których obraz Madonny wydaje się statyczny, zamrożony nie tylko zewnętrznie, ale także wewnętrznie, ponieważ nie ma w nich tak otwartego wylania uczuć, jak w rozjarzonym szczęściu macierzyństwa Leonarda Marii. Leonardo da Vinci, wprowadzając w obraz motyw gry młodej matki i dziecka z kwiatem, nie wykracza poza linię, po której rozpoczyna się najmniejszy obraz gatunku, domowa wiarygodność typowa dla wielu malarzy z XV wieku.
Prawda o życiu Leonarda da Vinci jest prawdą wysoką, a według niej język obrazkowy na rozważanym obrazie jest bardziej uogólniony niż w jego wcześniejszych pracach – ta koncentracja wzroku, umiejętność dostrzegania w wielu rzeczach, które już składają się na funkcję High Renaissance. Postacie Madonny i dziecka, wypełniające prawie cały obraz, tworzą jego przestrzeń z własnym dużym plastikiem. Brakuje szczegółów rozpraszających.
Zamiast bogato szczegółowego, bardzo szczegółowego tła Quatroventist, w jego wyrazistości pojawia się tylko niezwykle lakoniczny motyw: okno na ciemnej ścianie, jednocześnie pokazujące, że akcja rozgrywa się we wnętrzu i pozwala zobaczyć czyste błękitne niebo za jego ścianami. W samym obrazie, który nie mieni się jaskrawymi kolorowymi efektami, zamiast florenckiego rozdwojonego, pasywnie dopasowanego kolorowego plamki, poczucie wyjątkowego jednolitego poślizgu tonów.
(No Ratings Yet)