Obraz “Kochankowie” belgijskiego surrealistycznego malarza Rene Magritte'a jest znany widzowi w dwóch wersjach. Na pierwszym płótnie mężczyzna i kobieta, których głowy są owinięte w białą tkaninę, połączyły się w pocałunek, az drugiej “patrzą” na widza. Praca jest bardzo symboliczna i ma głębokie znaczenie.
Niektórzy krytycy interpretują tę fabułę jako odzwierciedlenie ludzkiej niemożności pełnego ujawnienia prawdziwej natury ich związku, nawet z najbliższymi ludźmi…
Istnieją dwie główne wersje tworzenia obrazu “Kochankowie”. Według najpowszechniejszej z nich, przyczyną narodzin w umyśle artysty takich niezwykłych obrazów była jego trauma z dzieciństwa związana z tragiczną śmiercią matki.
Magritte był nastolatkiem, gdy jego matka utonęła. Jako młoda i piękna, popełniła samobójstwo skacząc z mostu do rzeki. Kiedy znaleziono ciało zmarłego, jej głowę owinięto tkaniną.
Najprawdopodobniej kobieta szczególnie zakryła twarz, aby po śmierci nie wyglądać na oszpeconą.
Zgodnie z drugą, mniej popularną wersją, źródłem tego niepokojącego obrazu jest fascynacja Magritte'a “fantomami” – mrocznym bohaterem thrillera. Tożsamość fantomu nigdy nie została ujawniona. Zawsze pojawiał się w filmach, przebrany za materiał lub pończochę na głowie.
Autor przedstawił bohaterów w pasji pasji. Wskazują na to fałdy kawałków materiału rzucone na głowę. Pasja, która wybuchła między dwiema osobami, naprawdę prowadzi do oślepienia.
To pozbawia zdolność obiektywnego myślenia i dostrzega oczywistość. Jest taka ciekawa propozycja na temat tego obrazu: Magritte nie tylko zamknął oczy na kochanków, potrząsnął głową, realizując metaforę – “stracił głowę z miłości”. Kolejny bardzo interesujący szczegół obrazu – pocałunek na płótnie. Być może artysta przedstawił nierzeczywistą miłość, niezdolną do rozkoszowania się kontaktem ciał, ich przenikania się?
Być może płótno przedstawia grzeszną pasję, która nieśmiało przykrywa się i jakby chroniona przez białe narzuty? A może artysta próbował w ten sposób osądzić ludzkie uczucia – mówią, nawet silna miłość nie jest w stanie dać możliwości zrozumienia prawdy? Nawet prawdziwie zakochani ludzie pozostają ślepi – nie widzą niczego wokół siebie, nie widzą się nawzajem i nigdy się w pełni nie znają?
Obraz można interpretować bardziej optymistycznie: sama miłość jest tak samowystarczalna, że nie potrzebuje wizji. Miłośnicy ludzi niekoniecznie widzą się i otaczający ich świat. Są w stanie poczuć intymność nawet poprzez podwójną warstwę tkanki wyrzuconej.
W ten sposób artysta przekazuje nam ideę, że prawdziwe uczucia nie znają żadnych barier materialnych.
Te dziwne przypuszczenia potwierdzają wykresy drugiego obrazu. Uważne porównanie można zobaczyć wiele różnic na płótnach, które nie ogranicza się do pozycji kochanków. Najpierw artysta zmienił tło: akcja pierwszego obrazu rozgrywa się w zamkniętej przestrzeni, a my obserwujemy drugą parę kochanków na świeżym powietrzu. Po drugie, autor ozdobił postacie w innych ubraniach.
Po trzecie, ogólny nastrój obrazu zmienił się: skoncentrowane napięcie pierwszej sceny zostało zastąpione relaksującą pacyfikacją drugiego.
Artysta stara się powiedzieć, że pasja nie ma z tym nic wspólnego. Teraz całkowicie spokojne postacie nie patrzą na siebie, ale na widza i otaczający go świat. Ale nadal nie widzimy ich twarzy, ale nadal są “ślepi”! Może to jest apoteoza miłości? Osoba, która doświadczyła prawdziwego uczucia, otwiera swoją prawdziwą wewnętrzną wizję, która pozwala mu głęboko odczuwać ten świat, a nie kontemplować jego nędzne podobieństwo dostępne dla publicznego oglądania?
Czy przeszkody w postaci płócien rzuconych na bohaterów, a także artykułów odzieżowych, słów, ścian, sztucznych dźwięków i farb, nie są już w stanie powstrzymać ich od cieszenia się prawdziwym pięknem tego świata? Być może odkrycie tej inspirującej prawdy jest najcenniejszą nagrodą za rozwikłanie obrazkowej zagadki Magritte'a, artysty, który wiedział znacznie więcej o życiu,
Magritte przyznał, że uważa swój główny cel za myślący widza. Dlatego jego obrazy często przypominają rebusy. Ale w przeciwieństwie do zwykłych łamigłówek, ich rozwiązanie jest prawie niemożliwe, ponieważ rodzą pytania o samą istotę istnienia.