Obraz “Dice Players” został namalowany przez włoskiego malarza Giuseppe Marię Crespi pod koniec XVII wieku. Fabuła jest skręcona wokół jednej z najstarszych gier – kości. Słabo ubrani ludzie, których nędzę podkreślają łzy w ubraniach i bardzo smutne wnętrze, stali się bohaterami narracji.
Wykorzystanie przez autora fajnych szarych farb dodało smutnych i surowych nut do sceny. Możesz jedynie współczuć graczom, tracąc okazję, by ich ścigać za taką rozrywkę. W końcu wciąż nie wiadomo, czy pieniądze grają mężczyźni czy odsetki. Ubrania graczy są godne uwagi – zwykle dla samego Crespi i tak egzotyczne dla współczesnego. Zwróć uwagę na warstwowe kostiumy i zabawne pończochy.
Głowy mężczyzn pokrywają dziwne nakrycia głowy, wykonane z brudnej tkaniny lnianej. Buty bohaterów zużytych, szaty rozdzielają dziury, przez które przebija się bielizna.
Pomimo biedy gracze gładko się golili. Skóra ich twarzy jest zapalna i popękana, tworząc różowy strup na policzkach. Ręce najwyraźniej nie wiedzą odpoczynku. Są przepracowani, palce są mięsiste, dłonie szerokie.
Kości są jedyną rozrywką dla biednych po ciężkim dniu. To wentylacja i szansa na zdobycie dobrego nastroju. Białe kości toczą się z hukiem po stole, otwierają się przed graczami, obiecują szczęście, wyimaginowany sukces lub marnotrawstwo. Być może przyszłość ludzi zależy od upadku kostek. Co będą jeść, pić, gdzie spać.
W tym też jest trochę emocji.
Crespi napisał smutne płótno, mimo że pomysł wpływa na zabawne chwile ich życia. Wystrój pokoju jest niestety ponury i ze względu na kolory, wybrane zgodnie z ubóstwem i nędzą bohaterów, a także z powodu wieczornej pory dnia. Nawet plama czerwonego płaszcza jednego z graczy nie sprawia, że paleta jest bardziej radosna.
Stłumione wieczorne światło wciąż przenika przez okno, dając mężczyznom możliwość zagrania w innym ruchu.