Fragment obrazu Kaplicy Sykstyńskiej, fresk Michelangelo Buonarroti. Prorocy i sybile są tytanicznymi obrazami ludzi o wielkiej sile namiętności i jasności postaci. Mądra koncentracja Joela jest przeciwna apokaliptycznemu nietypowemu Ezechielowi; inspirujący obraz Izajasza, przedstawiony w momentach medytacji, kontrastuje z brutalnym Danielem – młody prorok jest prezentowany podczas czytania, ale wszystkie jego ruchy są tak energiczne i szybkie, że ten pozornie nieistotny motyw jest przekształcany przez pędzel Michała Anioła w natchniony akt twórczy.
Sybilla Kuma posiada nadludzką siłę i niezwykłą męskość; wydaje się, że należy do plemienia nie ludzi, ale gigantów; przeciwnie, Delficzna Sybilla przedstawiona w chwili wróżenia jest młoda i piękna, jej oczy są szeroko otwarte, a cały wygląd jest pełen natchnionego ognia. Wreszcie najbardziej tragicznym obrazem muralu jest prorok Jeremiasz, zanurzony w bolesnej ciężkiej medytacji. Na zwisającym zwoju znajdują się pierwsze litery jego proroctw: „Pani narodów stała się wdową; władca regionów padł pod jarzmo.
Wizerunek Jeremiasza był natychmiastową odpowiedzią Michelangelo Buonarrotiego na nieszczęścia, jakich doświadczają Włochy. Wskazuje to, że nawet postacie pełniące funkcje pomocnicze i dekoracyjne w obrazie Michała Anioła Buonarrotiego są obdarzone pełną figuratywną ekspresją emocjonalną.
W postaciach nagich młodych mężczyzn, tak zwanych niewolników znajdujących się w narożnikach kompozycji fabularnych, Michał Anioł uosabiał taką nieokiełznaną radość i pełnię życia, rozwinął takie bogactwo i różnorodność motywów plastikowych, że bez tych figur obraz straciłby znaczną część wrażenia podniecenia z niego.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)