Największy malarz hiszpańskiej szkoły artystycznej drugiej połowy XVII wieku. – Bartolome Esteban Murillo.
Murillo wcześnie zaczął studiować malarstwo. Jego pierwszy nauczyciel, Juan de Castillo, starał się przekazać Estebanowi podziw dla włoskiej sztuki, ucząc go gotowych, już zamrożonych form i sposobów ekspresji. Ale Murillo zdołał zrozumieć, że tylko to, co pochodzi z życia, jest wspaniałe.
W sztuce Murillo, który pozostał wierny tradycjom realizmu, nie ma już surowej powściągliwości i duchowej siły, które wyróżniałyby pracę jego wielkich poprzedników. Murillo do miękkiego liryzmu, do wdzięcznych i kontemplacyjnych obrazów. Jego sztukę pociąga intymność nastroju, szczerość i ciepło uczucia, ale w pracy mistrza jako całości leży lekka nutka idealizacji.
Podobnie jak wszyscy hiszpańscy artyści tamtych czasów, Murillo malował głównie obrazy o tematyce religijnej. Ale to nie przeszkodziło mu w wiernym pokazaniu życia hiszpańskich ubogich w tych samych płótnach, jego Madonny zostały skopiowane z prostych sewilskich kobiet, artystka przekazała wiele tematów religijnych jako codzienne sceny. Zawsze znajdował swoich bohaterów na ulicach swojego rodzinnego miasta.
Murillo był sławny wśród współczesnych jako życzliwa osoba. Jego płótna są również delikatnie nasycone. W “Listach o Hiszpanii”, napisanych w ubiegłym wieku przez rosyjskiego pisarza i historyka sztuki V. P. Botkina, można znaleźć tak wyrazistą cechę obrazu Murillo: “W przewiewnej jasności światła, w przezroczystej ciemności cieni Murillo, oddycha jakieś przeobrażone życie poetyckie. do tego szczególnego, należącego do niego samego, niepewność konturów, które łączą się z powietrzem, i nieestetyczna harmonia kolorów jest prawdziwym urokiem. “
Murillo cieszył się powszechną miłością i szacunkiem. Został uznany za najlepszego malarza miasta. Artysta wraz z przyjaciółmi i ludźmi o podobnych poglądach założył Akademię w Sewilli, w której młodzi malarze i rzeźbiarze mogli uważnie badać naturę i metody jej transmisji w farbach, marmurze i brązie.
W spuściźnie artysty znajdują się sceny rodzajowe z życia ludowego, który przeszedł przez całe życie obrazy małych mieszkańców ulic Sewilli. W wielu obrazach widzimy ich zaangażowanych w codzienne czynności. Ich imiona mówią same za siebie: “Mali kupcy”, “Kości”, “Biedni murzyni” itd.
Tak wygląda obrazek “Chłopiec z psem”. Hiszpański gatunek domowy charakteryzuje się bowiem dużą kompozycją, brakiem akcji fabularnej. Chłopiec jest pokazywany dokładnie i z miłością.
Wizerunek hiszpańskiego chłopca z XVII wieku jest bliski i zrozumiały dla wszystkich dzięki jego żywej prawdzie.
Murillo nie upiększa natury, ale wciąż na obrazie uwidacznia się sentymentalizm. Pewna suchość egzekucji mówi o wczesnym stylu artysty.
W Państwowym Muzeum Sztuk Pięknych. A. S. Pushkin to obraz łaźni parowej “Dziewczyna z owocami”.