Do czasu ukończenia studiów Wasiliew już spotkał wielu artystów i stał się ich własnym. Szczególnie bliskie były stosunki z I. V. Kramskim, który opiekował się nim, oraz z I. I. Szyszkinem, z którym stale pracował w naturze. Komunikacja i przyjaźń z tymi wspaniałymi ludźmi i artystami stały się głównym życiem i profesjonalnymi uniwersytetami początkującego malarza.
Kramskoy, Repin, Shishkin kochał tego zdolnego młodego człowieka. Oznaczono jego rzadką poetycką “muzyczną” naturę. Fedor pokonał wszystkie trudności, jakby żartobliwie. Uderzając wszystkich przyjaciół i wrogów kunsztem pędzla.
Coś fascynującego było w jego naturalnym znaczeniu Valera – harmonia tonów i kolorów.
W młodzieńczych dziełach Wasilijewa odczuwa się pragnienie romantycznego postrzegania natury. Na tych zdjęciach więcej akcji niż nastroju; artysta dopiero rozpoczyna odkrywanie świata.
Wiele rysunków zostało przez niego pomyślanych jako puste obrazy przyszłych obrazów. Nie przez przypadek często oprawiane były w ramkę, a czasami artysta malował wspaniałą dużą ramę, reprezentującą ogólny wygląd przyszłego obrazu.
Najczęściej na swoich pejzażach Fiodor Wasiljew przedstawiał naturę w oczekiwaniu na zmianę jej stanu. Jego wrażliwa empatia dla wszystkich najsubtelniejszych zmian i tchnienie natury pozwoliły mu przekazać jej wewnętrzną duchowość. On sam, dzieląc się tajemnicą, napisał: “że miłość natury do niego jest równa miłości Boga”.
Artysta intuicyjnie poszukiwał nowego, malowniczego podejścia do przenoszenia zmieniającej się struktury kolorów natury. Ta ścieżka szuka Vasilieva w wielu jego pracach. Wśród nich zajmuje jego miejsce i szkic “Brzozowy gaj wieczorem”, prawdopodobnie napisany przez niego latem w prowincji Tambow.
Obraz jest napisany, w przeciwieństwie do wielu innych dzieł tego czasu, z szeroką techniką malowania okładek, jak gdyby starał się uchwycić światło wieczornego słońca, które zmieniło kolor zieleni i podkreśliło biel odsłoniętych gałęzi na brzozach. Decyzja kompozycyjna przyjętego tutaj obrazu już sama w sobie podkreślała strukturę krajobrazu tworzonego obrazu z piękną chwilą stanu przyrody, która została w nim przekazana w godzinie umierającego letniego dnia. Harmonia złotego światła wieczoru i łagodne kolory zachodzącego słońca, które oświetlały wysokie niebo i korony drzew przy zacienionym żywopłocie, ujawniły ogólną kolorystykę tego poetyckiego krajobrazu, jak gdyby zmieniającego kolor natury.
Na zdjęciu, jak to zwykle bywa, nie ma podpisu autora, ale wzdłuż jego dolnej krawędzi Ivan Kramskoy napisał: “Etiuda F. Vasiliev I świadczę o I. Kramskoyu”. Ten certyfikat autorstwa był potrzebny, gdy artysta już nie żył, a jego obrazy i etiudy cieszyły się ogromnym powodzeniem wśród miłośników sztuki; Krajobrazy, które nie miały z nim nic wspólnego, zostały oddane za oryginalne dzieła Wasiliwa. Pośmiertna wystawa artysty, zorganizowana w Petersburgu dzięki staraniom Kramskiego i otwarta zimą 1874 r., Przyciągnęła ogromną uwagę.
Wszystkie zdjęcia zostały wyprzedane przed otwarciem.